نام کتاب : تحليلى بر دعاهاى انبيا در قرآن نویسنده : خزائلی، محمدعلی جلد : 1 صفحه : 152
آموزش دعا و توبه
(وَ اِسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ
إِنَّ رَبِّي رَحِيمٌ وَدُودٌ؛[1]از پروردگار خويش آمرزش بطلبيد و آنگاه به سوى او
توبه كنيد كه پروردگار من مهربان و دوستدار بندگان است). حضرت شعيب قومش را كه با
آنها نسبت خويشاوندى هم داشت از گناهان كبيره مثل بتپرستى و كم فروشى كه در بين
آنها رائج بود، نهى فرمود و از نازل شدن عذاب سخت الهى كه بر قوم نوح و لوط وارد
شد، هشدار داد، آنان را دعوت به توبه و استغفار نمود و طريقه دعا و ارتباط با خدا
را به قوم هود آموخت و فرمود ابتداء از پروردگار خود طلب مغفرت نمائيد و از گناهان
و اعمال ناپسند گذشته آمرزش خواهى كنيد وبا توبه به خدا برگرديد زيرا توبه واقعى
آن است كه گناهكار به خطاو معصيت خود اعتراف و از خدا طلب عفو نمايد و با عزم و
اراده به او برگردد و گذشتۀ خود را جبران نمايد.
معارف و نكات آموزنده
1 - حضرت شعيب به قومش مىگويد: «وَ اِسْتَغْفِرُوا
رَبَّكُمْ» از پروردگار خويش آمرزش بخواهيد بطورى كه قومش را به خدا نسبت مىدهد
و ربوبيت او را به ايشان اضافه مىكند تا بفهماند كه با خدا مربوطند، هر چند
خودشان توجه ندارند ولى او در هر حال ربّ و سرپرست آنها است و از طرفى مىخواهد به
آنها گوشزد كند پروردگار حقيقى و معبود واقعى آنها خالق هستى و مربّى موجودات عالم
است نه اربابها و خدايان دروغين. توجه اين معنى در دعا بسيار مؤثر است كه شخص
بداند هستى او از خدا است و در هر حال وابسته و محتاج به او است و از ديگران استمداد
نجويد و بى راهه نرود.