2 - حضرت شعيب با اطمينان و اعتقاد به خدا در مقابل تهديد دشمنان عرض مى‌كند: «پروردگار من وَدود و رحيم است».

مرحوم علامه طباطبائى مى‌فرمايد: «وَدود يكى از اسماء الهى است از ماده وُدّ بمعنى دوستى ولى آنچه از موارد استعمال آن استفاده مى‌شود اين است كه نوع خاصى از محبت است يعنى محبتى كه داراى آثار و بركات روشنى از قبيل انس و الفت و ارتباط و احسان است.»[1]

خداوند رحيم است يعنى لطف و رحمت دارد و توبه بندگان را مى‌پذيرد.

دعائى كه با توجه به محبت و رحمت خدا صورت گيرد و بنده بداند كسى را مى‌خواهد كه علاقمند به نجات و هدايت او است، از صميم قلب انجام مى‌شود و شخص را اميدوار به اجابت مى‌نمايد.

3 - اينكه حضرت شعيب فرمود: (رَبِّي رَحِيمٌ وَدُودٌ؛ پروردگار من بامحبت و داراى رحمت است) اگر چه خداوند، پروردگارِ همه است امّا علّت اينكه شعيب پروردگار را به خودش اضافه كرد و فرمود: «رَبّى»، معنايش اين است كه خدا چگونه مهربان و دوستدار بندگانش نباشد؟ در حاليكه پروردگار من است و من او را با اين دو صفت مى‌شناسم و اطمينان دارم جواب گناهكاران را مى‌دهد و دعوت آنها را مى‌پذيرد.

از مجموعه اين نكات استفاده مى‌كنيم يكى از آداب و شرائط دعا از زبان حضرت شعيب عليه السلام شناخت و معرفت خداست و اينكه بدانيم كه را مى‌خوانيم و از چه كسى حاجت مى‌خواهيم و از طرفى خاطر جمع باشيم در دعا و استغفار و توبه و ارتباط با خدا ضرر نمى‌كنيم بلكه صد در صد نفع مى‌بريم و نواقص خود را كامل مى‌كنيم. توصيه حضرت شعيب عليه السلام در دعاى فوق مانند خيلى از پيامبران الهى مانند حضرت نوح عليه السلام به توبه و استغفار است كه نتائج سودمندى را درپى خواهد

[1]- محمدحسين طباطبائى، تفسير الميزان، پيشين، ذيل آيه شريفۀ هود / 91