وجه است و فوقیّت خود به کدام حجّت و برهان در کدام عهد و زمان و در کدام عصر و دوران ثابت کرده‌اند؟ اگر این تفوُّق به قهر و غلبه است، ما نیز قوّت و شوکت خود ظاهر کنیم و اگر به فضیلت ذاتی است، هر آینه به دلیل و حجیّت عقلی یا نقلی ثابت باید کرد.

مردم چون سخن شتر شنیدند، از آنجا که کبر و نخوت[1] انسانیست، قصد کردند که بانگی بتهور و غضب بر او زنند.

منصف وزیر پیش آمد و گفت: این محکمه مناظره و مجادله است، نه معرکه حرب و مقاتله. سخن به حجّت گویید و طریق انصاف پیش گیرید و از استبداد و استنکار اجتناب نمائید و از مناقشه و مکاوحه[2] محترز باشید که این همه نتیجه وقاهت و سفاهت است علی الخصوص در این مجلس که مَلکِ مُلکاسا بر سریر فَلک فرسای خود نشسته و چندین امرای کامکار و نقبای نامدار بر دو قدم ایستاده‌اند.

حکیم حجاز نزدیک او بود، به رسم عرب بی‌توقف و تکلّف آواز برکشید و گفت:

مثنوی

[1] . خودستایی، بزرگ منشی

[2] . علناً دشمنی کردن