در جمیع شما پیر سال خورده کار دیده به نظر نمی‌آید که رجوع و تولّای همه بر او باشد و خود زقول و اعتماد او مطمئن باشید. حیوانات را حدیث او پسندیده آمد و به جهل و غفلت خود اعتراف نمودند، گفتند: معذور دار که از تکالیف مالایطاق[1] بنی‌آدم سراسیمه گشته‌ایم و از تشویش و تفرقه خاطر، باطن راه خیر و شرّ و طریق صواب و خطا گم کردایم، به حکم آن که «الغریق یتشبّث بکل خشیش»[2]

بیت

اما تعجیل از ما غایت ضرورت بود اکنون که نعمت حضور تو، حاصل آمده و سعادت ملاقات میسّر گشته: )وَ الْأَمْرُ إِلَیكِ فَانْظُرِی مَاذَا تَأْمُرِینَ([3].

شترمرغ گفت: «قُولُکُم حَقٌّ وَ کَلامُکُم صِدقٌ» من نیز در این قضیه با شما شریکم و در این بلیه گرفتار؛ اما طریق نصیحت را نیز، بر اهل سداد[4] مسدود کردن جایز نیست، علی الخصوص بر اقارب و عشایر خود گفتند: «جزاک الله خیراً»! ما همه مأمور امر توییم. بعد از این مصلحت چیست؟ گفت: اگر حدیث مرا بی‌استبداد و استکبار بشنوید و

[1] . آنچه از آن عاجز آیند

[2] . غریق، به هر شاخه ی خشکیده ای چنگ می زند تا زنده بماند.

[3] . اختيار كار با توست، بنگر چه دستور مى‌دهى؟ نمل/ 33

[4] . درستی و استواری و مستقیم و صواب بودن