«عدم الاتِیان بما ِیفِی بما تلف منه» را هم ظلم مِی‌داند؛ ِیعنِی همان‌طورِی‌که تعدِّی به غِیر، ظلم است، عدم جبران آنچه از او تلف کرده و آن خسارتِی که به او وارد کرده است هم ظلم مِی‌داند و آن هم فطرِی است و باِید اتِیان کند.

بنابراِین به مقتضاِی حکم عقل، از باب حُسن و قبح عقلِی، لا شکَّ و لا شبهةَ در اِینکه اِین مطلب ِیک امر فطرِی و وجدانِی است که تعدِّی به غِیرْ ظلم است و در صورت تعدِّی، جبران ما فات هم لازم است و عدم جبران، ظلم خواهد بود. پس عقل حاکم است به اِینکه ضرر بر دِیگران، چه به آنها و چه به حقوق لا ِینفکّ از آنها، عقلاً حرام است و جبران آن ضرر عقلاً واجب است. اِین از نقطه‌نظر عقلِی.

اللَهمّ صلّ علِیٰ محمّدٍ و آلِ محمّد