است که به‌واسطۀ أحقِّیت تبدِیل مِی‌شود. ِیا من‌باب‌مثال همِین مسجدِی که در طهران بود و مِی‌گوِیند که مدتِی بِین متولِی آن و شهردار اختلاف وجود داشت که آِیا آن را خراب کنند و تبدِیل به اتوبان کنند ِیا خراب نکنند؟ مسئله‌اش را که پرسِیدم، گفتند:

اگر بشود اتوبان را طورِی قرار داد که از جاِی دِیگرِی عبور کند، ولو اِینکه قدرِی طولانِی بشود، باِید اِین کار را انجام بدهند و نباِید مسجد خراب بشود، بلکه مثلاً فلان ساختمان خراب بشود؛ ولِی اگر نشود طور دِیگرِی انجام داد و مسِیر اتوبان منحصر به تخرِیب مسجد باشد مسجد را هم باِید خراب کنند.

البته احکام مسجد در آنجا هست و زمِینش تا ابد مسجد است، ولِی مسجدِی است که دِیگر استفاده نمِی‌شود.

تلمِیذ: اِین رواِیت مِی‌خواهد بگوِید فقط مورد خاصّ هدم نِیست؛ مثلاً اگر کسِی خانه‌اِی ساخت و جدارِی هم نداشت و عدم جدار به جار ضرر وارد کرد، پس در اِینجا هم باِید به بناء امر بکنِیم؟

استاد: در هر موردِی که عمل انسان موجب ضرر بر غِیر بشود، مِی‌شود اِین را انجام داد. البتّه در اِین‌صورت مِی‌توانِیم به آن همساِیه بگوِیِیم که خودت آن دِیوار را درست کن.

تلمِیذ: ممکن است مانعِی داشته باشد، مثلاً پول نداشته باشد.

استاد: خب برود پول بگِیرد! به دِیگرِی چه مربوط است که او پول ندارد. مثل اِین است که من آب دارم، ولِی او آب ندارد و مِی‌گوِید: مِی‌خواهم شلنگ آبم را به خانۀ شما وصل کنم! عقلاء مِی‌گوِیند که خودت برو درست کن. وقتِی که شما خانه‌اِی بسازِی که فرضاً همساِیه به شما مشرِف است ـ گرچه إشراف غلط است ـ به همساِیه مِی‌گوِیند: اگر دلت مِی‌خواهد برو جلوِیش را بگِیر! بله، اگر به نحوه‌اِی باشد که بخواهد اضرار وارد کند، مثلاً در حِیاط ِیک شخص ـ نه در ملک خودش ـ پنجره‌اِی باز کند، اشکال دارد و نمِی‌شود.

اللَهمّ صلّ علِیٰ محمّدٍ و آلِ محمّد