2. گروهى از محققان ضايعه عصبى را عامل مى‌دانند،

3. به نظر گروهى از محققان، مغز اين كودكان 5 تا 10 درصد كوچك‌تر از مغز كودكان سالم است،

4. گروهى ديگر سيگار كشيدن مادر را عامل مى‌دانند،

5. پاره‌اى تماشاى زود هنگام تلويزيون را،

25. 6 و در نهايت بنا بر برخى آمارها درصد كودكان مبتلا به بيش فعالى، كودكانى هستند كه اختلال اضطرابى دارند.

خلاصه اينكه براى درمان بايد به روان پزشك و مشاور مراجعه نمايند و والدينى كه اين‌گونه فرزندان را دارند بايد صبور باشند و بتوانند اين فرزندان را تحمل كنند.

3. مشاجره و دعواى خواهران و برادران‌

يكى ديگر از مواقعى كه والدين بايد سعه صدر داشته باشند موقع درگيرى و دعواى خواهر و برادر در خانواده است. پيامبر اكرم (ص) فرمود: «من پنج صفت بچه‌ها را دوست دارم:» دعواى بچه‌ها، گريه كردن بچه‌ها، بازى كردن با خاك، هر چيزى را مى‌سازند زود خراب مى‌كنند، هر قدر پول به او بدهيد خرج مى‌كند».

پيامبر (ص) فرمود: «دعواى بچه‌ها را دوست دارم، وقتى با هم دعوا مى‌كنند بلافاصله با هم حرف مى‌زنند و صلح مى‌كنند». لذا روان‌شناسان به سه دليل دعواى بچه‌ها را در خانه تأييد مى‌كنند.

الف) قدرت دفاع از حق را مى‌يابند؛

ب) قدرت دفاع از خود را ياد مى‌گيرند؛

ج) قدرت حل مسئله پيدا مى‌نمايند.

علل دعواى بچه‌ها

1. رفتار متفاوت والدين با فرزندان،

2. بى عدالتى يا تبعيض والدين نسبت به جنسيت فرزندان،

3. الگوى مشاجره والدين،

4. براى جلب توجه دست به رفتارهاى ايذايى نسبت به خواهر و برادر خود مى‌زند،

نتيجه اينكه در چنين مواردى كه فرزندان شما با هم دعوا مى‌كنند، والدين بايد صبور باشند، به‌جاى پيدا كردن مقصر دنبال راه حلّ مشكل آنان باشند.

4. يادگيرى درس فرزندان‌

يكى از مواردى كه والدين بايد صبر و حوصله زياد داشته باشند در بحث آموزش و يادگيرى دروس مدرسه است. انجام تكاليف و وقت گذاشتن براى بچه‌ها، محيط خانواده را آماده كردن و زمينه‌هاى مطالعه آنان را فراهم كردن نيازمند صبر و سعه صدر است. والدينى كه در اين خصوص صبر و تحمل ندارند دائم با فرزند در مشاجره و نزاع هستند، چه بسا به‌جاى كمك به فرزند خود در مسير يادگيرى او مين‌گذارى مى‌نمايند.

تشويق كردن، ايجاد انگيزه و رغبت، همراهى و همدلى در انجام تكاليف مدرسه اى بدون اينكه بچه‌ها وابسته والدين بشوند نيازمند حوصله زياد است.

لذا گاهى ديكته گفتن، طرح مسئله، سؤال پرسيدن و يا امتحان گرفتن از بچه‌ها از حوصله و صبر اوليا خارج است و بچه‌ها دچار اختلال در يادگيرى و ضعف درسى مى‌شوند.

5. داشتن فرزندان معلول جسمى يا ذهنى‌

والدينى كه اين‌گونه فرزندان را در خانواده دارند بايستى بسيار صبور باشند، چون يك فرد معلول جسمى يا ذهنى انرژى زيادى را از اطرافيان خود مى‌گيرد.

هزينه‌هاى درمانى، نااميدى و يأس در عدم بهبود، نگاه‌هاى ترحم اطرافيان و يا تمسخر دشمنان، همه و همه والدين را كم صبر و كم حوصله مى‌كند.

گاهى يك فرد معلول ده برابر يك فرد سالم از والدين انرژى مى‌گيرد، لذا والدين اين فرزندان بايد بسيار صبور و شكيبا باشند.

6. فرزندانى كه به نوعى دچار اختلال رفتارى و روانى شده اند

اختلالات رفتارى و روانى، گاه ناشى از دوران حاملگى يا بعد از تولد در دوران شيرخوارگى و رشد فرزندان است.

مجموعه اين اختلالات عبارتند از: بيش فعالى، بلوغ زود رس، ناخن جويدن، لكنت زبان، انگشت مكيدن، اضطراب، دندان قروچه، شب ادرارى، عصبانيت، لجبازى، حسادت، دزدى، دروغ، زود رنجى، كم‌رويى، وسواس، احساس حقارت، فرار از مدرسه، اختلال يادگيرى، افسردگى، تكبر، بخل و ....

در صورت بروز هر كدام از اين نوع اختلالات ابتدا بايد والدين صبور باشند. با عصبانيت و اعمال زور و اجبار نمى‌توان اين اختلالات را درمان كرد. درمان اين امور نيازمند سعه صدر است. مراجعه به مشاوره و از همه مهم‌تر به كارگيرى روش‌هاى درمانى مشاور و عدم استفاده از اعمال فشار براى درمان اين اختلالات مجموعاً نيازمند صبر و حوصله است.

ادامه دارد

پى‌نوشت‌ها:

[1]. سوره طه (20)، آيه 25.

[2]. سوره هود (11)، آيه 11.

[3]. سوره ابراهيم (14)، آيه 5.

[4]. سوره نحل (16)، آيه 42.

[5]. سوره بقره (2)، آيه 45.

[6]. سوره عصر (103)، آيه 3.