سفيانى‌

در ينابيع المودة به نقل از المحجأ از على (ع) در مورد آيه‌

و لو ترى اذ فزعوا فلا فوت.[1]

فرمودند: كمى پيش از قيام قائم ما مهدى، سفيانى خروج مى‌كند و به اندازه زمان باردارى يك زن، يعنى نه ماه پادشاهى مى‌كند. سپاه او به مدينه مى‌آيد تا آنكه به بيداء مى‌رسد و خداوند سپاه او را در آنجا در زمين فرو مى‌برد.

البيداء يعنى صحراى ميان مدينه و مكه كه در آن، زلزله‌ها و لرزش‌هاى شديدى اتفاق مى‌افتد كه بر اثر آن لرزش‌ها و زلزله‌ها، سپاه سفيانى كه از جانب شام روانه آنجا شده، مى‌ميرند.

در البرهان فى علامات مهدى آخرالزمان نيز آمده است كه از امير المؤمنين على بن ابى طالب (ع) نقل شده كه: «سفيانى از فرزندان خالدبن يزيد بن ابوسفيان است. او مردى است با سرى بزرگ، بر چهره‌اش آثار آبله است و در چشم او نقطه سفيدى است، از جانب شهر دمشق خروج مى‌كند. اكثر كسانى كه از او فرمان‌بردارى مى‌كنند از قبيله كلب‌اند او كشتارهاى بسيارى مى‌كند تا آنجا كه شكم زنان را مى‌شكافد و كودكان پسر را به قتل مى‌رساند. قيسى‌ها (مصرى‌ها و مراكشى‌ها) در برابرش قيام مى‌كنند و همه آنها را طمعه شمشير مى‌كند و كسى نمى‌تواند از خود دفاع كند.

اما مردى از خاندان من در حرم خروج مى‌كند. اين مسئله به سفيانى خبر داده مى‌شود و سفيانى سربازانى را به سوى او گسيل مى‌دارد امّا او آنها را شكست مى‌دهد. پس سفيانى همراه لشكريانش به سوى او روانه مى‌شود تا آنان كه از بيداء مى‌گذرند بيداء آنها را در خود فرو مى‌بلعد و كسى از آنها نجات نمى‌يابد، جز يك نفر كه از اموال آنان خبر دهد».

پنج نشانه‌

در البرهان فى علامات مهدى آخرالزمان از اباعبدالله حسين بن على (ع) نقل شده است: مهدى (ع) پنج نشانه دارد: سفيانى، يمنى، صيحه آسمانى، خسف در بيداء (فرو رفتن در سرزمين بيداء) و كشته شدن نفس زكيه.

نفس زكيه كسى است كه در برخى از حديث‌ها، از او به عنوان «سيد حسينى» نام برده شده، او خروج مى‌كند و مردم را دعوت به حق مى‌كند امّا پيش از ظهور امام مهدى (ع) كشته مى‌شود.

دجال‌

ينابيع المودة نقل كرده است: پيامبر (ص) براى ما خطبه خواند و سخن از دجال رفت و فرمود: مدينه پليدى را نمى‌پذيرد، همان‌گونه كه كوره آهنگرى، زنگار و پليدى آهن را جدا مى‌كند و از بين مى‌برد و آن روز، روز رهايى است.

ام شريك گفت: «عرب‌ها در آن روز چگونه خواهند بود اى رسول خدا! فرمود: در آن روز عرب‌ها اندك‌اند و بيشتر آنها در بيت‌المقدس هستند و امام آنها مهدى (ع) است.

در البرهان فى علامات مهدى آخرالزمان نيز از ابوجعفر (ع) نقل شده است:

مهدى در روز عاشورا قيام مى‌كند و آن روزى است كه حسين بن على كشته شد. گويى او را روز شنبه، دهم ماه محرم مى‌بينيم كه ميان ركن و مقام ايستاده، جبرئيل در سمت راست او و ميكائيل در سمت چپ او قرار گرفته‌اند. پيروان و شيعيانش از جاى جاى زمين به سوى او روانه مى‌شوند، تا آنكه با او بيعت مى‌كنند و زمين آن چنان كه آكنده از ستم و ظلم شده است، به وسيله آنان سرشار از عدل و داد مى‌شود.

اين مورد عجيب نيست و در قرآن كريم آمده است كه آصف بن برخيا هزاران مايل در زمين طى‌الارض نموده است. همچنين انتقال تخت بلقيس از يمن به فلسطين، در كمتر از يك لحظه صورت گرفته است:

قالَ الَّذِي عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْكِتابِ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَنْ يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ فَلَمَّا رَآهُ مُسْتَقِرًّا عِنْدَهُ.[2]

پى‌نوشت‌ها:

برگرفته از:www .m -mahdi .com

[1]. سوره هود (11)، آيه 86.

[2]. سفينة البحار، ج 2، يمن.

[3]. سوره شعراء (26)، آيه 4.

[4]. سوره ق (50)، آيه 41- 42.

[5]. سوره سبأ (34)، آيه 51.

[6]. سوره النمل (27)، آيه 40.