خارج سازد و وسوسه هاى شياطين را از آنها دور كند، و با دلايل پروردگارشان و برهانهاى امامانشان دشمنان اهل بيت را مقهور سازد، تا عهد خدا بر بندگانش را به بهترين شكل حفظ نمايد، برترى چنين شخصى بر ساير مردم از برترى آسمان بر زمين، و برترى عرش و كرسى و حجابها بر آسمان بيشتر است، و او بر ديگر بندگان خدا فضيلت دارد همچنانكه ماه شب چهارده بر كوچكترين ستاره آسمان فضيلت دارد.»[1]

حال بايد ديد آيا ضرورتهايى كه استوانه هاى فقاهت شيعه را به تدوين كتاب و نگارش رساله در زمينه شناخت آخرين حجت حق و ديگر موضوعات مرتبط يا غيبت امام عصر 7 واداشته است از بين رفته است يا خير؟

آيا آن نگرانى كه خاطر شيخ صدوق را پريشان ساخته و او را وادار به تاليف كتاب «كمال الدين و تمام النعمة» نمود، ديگر برطرف شده و جايى براى نگرانى خاطر باقى نمانده است!؟[2]

آيا آن شبهات و سؤالات گوناگون پيرامون غيبت كه شيخ مفيد را وا مى داشت براى پاسخ به آنها رساله هاى گوناگونى همچون «الفصول العشرة فى الغيبة»[3]، «خمس رسائل فى اثبات الحجة»[4]، «فى سبب استتار الحجة»[5] و ... را به رشته تحرير درآورد ديگر از بين رفته است!؟

آيا آن احساس ضرورتى كه شيخ طوسى را وادار مى ساخت كه با همه اشتغالات علمى و درگيرى در عرصه هايى همچون فقه، تفسير، حديث و رجال دست به تاليف «كتاب الغيبة» بزند، ديگر زمينه اى ندارد!؟ آيا ديگر هيچ خطرى سرمايه اعتقادى شيعيان آل محمد (ص) را تهديد نمى كند!؟

آيا ديگر ضعفاى شيعه به چنان امنيتى دست يافته اند كه مرزداران حريم تفكر شيعى بتوانند سلاح بر زمين گذاشته و پايان ماموريت خود را اعلام كنند!؟

آيا جوانان و نوجوانان كشور كه به تعبير امام راحل قدس سره «كشور ائمه هدى و كشور صاحب الزمان (ع)» است، به آن حدى از شناخت نسبت به حجت عصر رسيده اند كه علماى شيعه و دعوت كنندگان به سوى قائم بتوانند با خاطرى آسوده سر به بالين بگذارند!؟

آيا فكر مى كنيد همين كه در هر نيمه شعبان با چند سخنرانى از آن امام غايب ياد مى كنيم و مردم را متوجه وظيفه خود نسبت به آن حضرت مى سازيم براى زمينه سازى ظهور كافى است!؟

اينها سؤالهايى است كه در مقطع كنونى متوجه علماى گرانقدر شيعه و بزرگ پاسداران حريم اعتقادات شيعى مى باشد.

براستى آيا حوزه هاى علميه شيعه، علماى گرانقدر تشيع، نهادها و مراكز فرهنگى، تحقيقاتى و تبليغاتى كشور دين خود را نسبت به صاحب اصليشان، آن وجود شريفى كه امام راحل امت قدس سره در شانش فرمود:

«رهبر همه شما و همه ما وجود مبارك بقية الله است و بايد ماها و شماها طورى رفتار كنيم كه رضايت آن بزرگوار را كه رضايت خداست به دست بياوريم»[6] به انجام رسانده اند؟!

پى نوشتها:

[1]- الطهرانى، الشيخ آقا بزرگ، الذريعة الى تصانيف الشيعة، بيروت، دارالاضواء، ج 16، ص 83- 75.

[2]- الرفاعى، عبدالجبار، معجم ما كتب عن الرسول و اهل البيت عليهم السلام، انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى، 1371، ج 9، ص 86- 247

[3]- همان ماخذ، ص 162- 240.

[4]- الطبرسى، احمد بن على بن ابى طالب، الاحتجاج، نجف اشرف، النعمان للطباعة و النشر، 1368 ه ق، ج 1، ص 9

[5]- همان ماخذ، ص 8.

[6]- همان ماخذ، ص 9.

[7]- الشيخ الصدوق، ابوجعفر محمدبن على بن الحسين، كمال الدين و تمام النعمة، تهران، دارالكتب الاسلاميه 1395 ق، ج 1، مقدمه كتاب در بيان انگيزه شيخ از تاليف كتاب مزبور.

[8]- الرفاعى، عبدالجبار، پيشين، ج 9، ص 86- 247.

[9]- ر. ك: همان ماخذ، ص 154.

[10]- ر. ك: همان ماخذ، ص 227.

[11]- صحيفه نور (مجموعه رهنمودهاى امام خمينى قدس سره ...). ج 14، ص 94، تهران سازمان مدارك فرهنگى انقلاب اسلامى. 1369، ج 14، ص 195