«لولا من يبقى بعد غيبته قائمكم (ع) من العلماء الداعين اليه و الدالين عليه و الذابين عن دينه بحجج الله و المنقذين لضعفاء عبادالله من شباك ابليس و مردته من فخاخ النواصب لمابقى احد الا ارتد عن دين الله و لكنهم الذين يمسكون ازمة قلوب ضعفاء الشيعة كمايمسك صاحب السفينة سكانها، اولئك هم الافضلون عندالله عزوجل.»[1]

«اگر بعد از غيبت قائم شما نبودند علمايى كه مردم را به سوى او مى خوانند، و به سويى او را راهنمايى مى كنند، و با برهانهاى الهى از دين او پاسدارى مى كنند، و بندگان بيچاره خدا را از دامهاى ابليس و پيروان او و همچنين از دامهاى دشمنان اهل بيت رهايى مى بخشند، هيچ كس بر دين خدا باقى نمى ماند. اما علماى دين دلهاى متزلزل شيعيان ناتوان را حفظ مى كنند، هم چنانكه كشتيبان سكان كشتى را حفظ مى كند. اين دسته از علما در نزد خداوند داراى مقام و فضيلت بسيارى هستند.»

و در روايت ديگرى نيز كه از امام جعفر صادق (ع) نقل شده است مى خوانيم:

«علماء شيعتنا مرابطون فى الثغرالذى يلى ابليس و عفاريته، يمنعونهم عن الخروج على ضعفاء شيعتنا و عن ان يتسلط عليهم ابليس و شيعته و النواصب.»[2]

«علماى شيعه در مرزهايى كه شيطان و ايادى او در پشت آنها كمين كرده اند پاسدارى داده و آنها را از اينكه بر شيعيان ناتوان هجوم برند باز مى دارند، و اجازه نمى دهند كه شيطان و پيروان او و دشمنان اهل بيت بر ضعفاى شيعه تسلط يابند.»

همچنين در روايتى از امام جواد (ع) وظايف علماى دين به هنگام غيبت امام از جامعه چنين بيان شده است:

«من تكفل بايتام آل محمد (ص) المنقطعين عن امامهم، المتحيرين فى جهلهم، الاسارى فى ايدى شياطينهم و فى ايدى النواصب من اعدائنا، فاستنقذهم منهم و اخرجهم من حيرتهم و قهرالشياطين برد وساوسهم و قهر الناصبين بحجج ربهم و دلائل ائمتهم، ليحفظوا عهدالله على العباد بافضل الموانع، باكثر من فضل السماء على الارض و العرش والكرسى والحجب على السماء.»

«كسى كه سرپرستى يتيمان ال محمد (ص) را، كه از امام خود دورافتاده، در نادانى خويش سرگرادن مانده و در دستان شياطين و دشمنان اهل بيت گرفتار آمده اند، به عهده گيرد و آنها را از چنگال دشمنان رهايى بخشد و از حيرت و جهالت‌