برگرفته از ميان مطبوعات‌

چشم به راه خورشيد

على اصغر شعر دوست‌

در انشقاق عرش، از روزنه اى گشاده به سمت فرش، رحمت خداوندى بر انسان نازل شد. عرشيان گلى از باغستان خدا هديه فرشيان كردند. و هنوز فرشيان عطر آن گل را در مشام خود دارند و هر جا كه آفتاب بر آن بتابد و باران بر آن ببارد، عطر آن گل را فراياد مى آورند. انتظار، خيرگى چشمهاى زمينيان است؛ شايد به آن روزنه اى كه عرش گشوده است. چشم دوختن به آن خورشيدى است كه از روزنه در تابش است و انوار بهشتى بر زمين مى افشاند، اما ... اما انسان آنچه را كه بايد، از عرش ستانده است. كه انسان خواستنى ترين گلهاى بهشتى را با عميق ترين نياز دلش چيده است و زمين بارها و بارها در گلبارانى بهشت و بهشتيان مطهر شده است.

چنين است كه خورشيد زمين، در زمين مى خرامد و هواى زمين را، ذرات زمين را، منور مى كند. و زمينيان، شگفتا كه سالهاى دير و دور را در اين نورانى ترين لحظه هاى رب العرش زيسته اند و باز چشم به آسمان دارند.

اما ... اما آسمان بار امانتهاى خود را بر دوش احسن الخالقين نهاده و سبك شده است، آنسان سبك كه پرنده در پروازش.

همه تقديس خداوندى بر خاك نازل شده است. پيامبران همه از عرش بر زمين گام نهاده اند.

مشتى خاك را مگر خدا برنگرفت و بر وى ندميد؟ بر دميد تا خاك، انسان شد. و مگر مشتى خاك و گل انسان را نگذاشتند كه سالهاى سال، در انتظار در تابش خورشيد بماند؟ ... بماند ... بماند ...

شايد از همان است كه انتظار شيوه انسان شده است؛ خيره شدن به ابعاد كهكشانها، تا آن انفجار بزرگ آغاز شود و نور عظيم پديد آيد ... اما ... اما نور عظيم اين بار نه از مشرق آسمان كه از مشرق زمين پديدار خواهد شد ... زمينى كه خدايش، مهبط احسن الخالقين اش خواست. كه بهشت گنجايش حجم اين انتظار را نداشت، كه آسمان توان بركشيدن بار انتظار را نداشت، كه سينه انسان را گشوده بودند تا انتظارش بياموزند. و اگر زمين، روزى مطلع خورشيد خواهد بود، هم از آن روست كه انسان به جستجوى خود برآيد و بداند كه بايد ... بايد در همين نزديكى ها باشد. اگر خدا از رگ گردن به او نزديك تر است، امام (ع) در منظر دو نگاهش است. اگر سر فرود آرد از خيرگى، و خويش را در صيقل زمين بنگرد. امام (ع) همين نزديكى هاست.

وقتى كه عود بسوزانى تا سرايت معطر شود، وقتى كه قرآن بخوانى تا روحت مطهر شود ... چون نسيمى بر خانه ات مى گذرد و در صميم خلوت ملكوتى ات انباز مى شود.

واى اگر بدانيم ... اگر بدانيم كه غفلت، گوش هوش ما را كر كرده است! اگر بدانيم كه كور شده ايم از بس كه بر پرتوهاى كاذب اميد بسته ايم. اگر بدانيم و بخواهيم. امام (ع) مى آيد، از همين روبروى ما، از همين در، از همان سمتى كه باران مى چكد و نسيم مى وزد و گل عطر مى افشاند. از همان گلدسته اى كه الله اكبر مى شكفد، ما را نگاه مى كند، انگار ... انگار همين حالاست كه سينه فشرده شود و ديگر جايى براى قلب متورم و ملتهب انسان باقى نماند.

باشد ... يا الله بگوييم و قلبهايمان را در مشتهايمان بگيريم، رو به آن سمت ره بپوييم. نترسيم از سمومى كه بر ما خواهند وزيد. نترسيم از تردد ماهواره هايى كه راه را بر نگاه حسرتمان مى بندند. نترسيم از امواجى كه بر تارهاى شعورمان رله مى شوند ... اوج بگيريم. از فراز گردنه ملكوت، زمين را تماشا كنيم. اگر آن نقطه سبز، سبزترين سبز را ديديم و هوايش را حس كرديم و در حافظه مان نفس كشيديم، بدانيم كه پيدا كرده ايم آن يعسوب المتقين و عزالموحدين را.

السلام عليك يا سبيل الله السلام عليك يا نورالله الذى لايطفى ميثاقى لديك اذ انت نظام الدين و خداوند با ظهور آخرين خليفه خود بر زمين، آزمون آخرين بشر را آغاز خواهد كرد.

يا رب العالمين و اظهر كلمتك التامة و مغيبك فى ارضك بايد كه رجعتى به قلبهامان بكنيم. از سلامتشان بپرسيم. ست بكشيم و جنس قلبهايمان را بدانيم. كه خداوند ما را با قلبهايمان به امتحان مى كشد. دكتر على اصغر شعردوست اگر قلبهامان را سكه هاى قلب، نستانده باشند، اگر هنوز در شبانگاهان آدينه روز، از پس انتظارى، انگار كه ابدى، اندوهى چنگ بر جانمان مى اندازد و هراس مرگ قبل از ظهور، روحمان را مى افسرد ...

مولاى فان ادركنى الموت قبل ظهورك فانى اتوسل بك و بآبائك الطاهرين الى الله تعالى.

و چه گواراست انتظارى از اين سان در ركاب ولى فقيه زمان، و چه زيباست ...

اطلاعات، ش 5 20949/ 10/ 1375، ص 2.