برگرفته از ميان مطبوعات‌

شرح مجموعه گل‌

اسماعيل گندمكار

مهدى جان! مولاى عزيزم! از روزى كه رفته اى روحم نيز با تو رفته و هنوز بازنگشته است. مى خواهم برايت غزل غزلهاى «سليمان نبى» را بسرايم و نامت را به جاى «زمزمه هدى» براى اشتران آرزوهاى مقدسم بخوانم. مصلح كل، ناجى امت، طينت بهشت، نور زمين!

قريشى، هاشمى و مكى نسب! قائم آل محمد (ص)! هادى و مهدى هدايت انسان! امام و ركن ركين حكومت امن صالحان!

سلام بر سرزمينى كه در آن مقيمى، خوشا و خرما هر منزلى كه در آن، دمى فرود مى آيى. روزى گر ببويم از تو بويى، يا ببينم از تو رويى، بر آرم از عمق دل، چه هايى وهويى!

سنت عاشقى به «احتمال آمدن معشوق» زنده است و عاشق صادق آن باشد كه تا رخ يار بيند، جان مى دهد و دل وى خوش از آنكه پياپى فرمان محبوب را شنود.

اى لطف سبز آنسويى بر سر عالم، اى جارى علم و قدرت لايزال خدايى، سارى در سيل اشك و آه يتيمان تاريخ، پشت و پناه هر بى پشت و پناه! اگر دولت وصل تو نباشد، زندگى و مرگ ما توفيرى نمى كند!

خنده شكوفه ها از تبسم تو مى شكفد و آهوان، شادى خود را از تو مى گيرند.

دلم را آينه كن! آينه ام را مصفا ساز! و قدمت بر ديدگانم گذار! اى يار غايب از نظر! مطاف و قبله قلوب منتظر! شفيره گلهاى محمدى ياس و نرگس! عينيت «خلق الادم على صورته»! پونه خوشبوى خانه فاطمه (س)، وارث على (ع)! ظهورت «بعثت مكرر»! سرو خوش اعتدال باغ خرم امامت!

مولى جان! مهدى صاحب زمان آخر «كى مى كنى پا در ركاب؟ خاك پايت بوسم و بر سر زنم بسيار گل» مولانا، حبيبى، نور عينى! حال شبهاى من را، همچو منى داند و بس.

شاهد شبهاى بلند و آزاردهنده هجر، سيل اشكهاى سرخم! گواه عشقت، سوز و گداز گدازنده «هرم» درونم كه در آن شعله ورم و نشانگر صدق تعلقم به توست!

هر چند در منطق عاشقانه عارفان «هجربهتر از وصل است» چون «در هجر، اميد وصل است» و «در وصل بيم فراق»! و عاشق با هجر پخته مى شود و «عشق و هجر» عقد اخوت ذاتى بسته اند.

زمان و مكان را در نورديده، از شب و