(83278- 83269) 13- هر كس مرگ را زياد ياد كند، به اندك دنيا دل خوش دارد. زيرا هدف از فزون خواهى بهره‌بردارى و كامجويى از دنياست و ياد مرگ، اين كامجويى را در هم شكسته و تلخ مى‌كند.

(83290- 83279) 14- و هر كس بداند كه گفتارش برخاسته از رفتار اوست، جز در موارد لزوم، سخن اندك گويد، توضيح آن كه آگاه بر اين مطلب، چنين قياسى را ترتيب مى‌دهد: گفتار، خود عملى است، و هر عملى مورد مؤاخذه قرار مى‌گيرد كه چرا بيهوده بوده است، پس نتيجه مى‌گيرد كه گفتار اگر بى‌هدف باشد مورد مؤاخذه است، و اين باعث مى‌شود كه بر سخن لازم بسنده كند.

(3331) 331- امام (ع) فرمود:

لِلظَّالِمِ مِنَ الرِّجَالِ ثَلَاثُ عَلَامَاتٍ- يَظْلِمُ مَنْ فَوْقَهُ بِالْمَعْصِيَةِ- وَ مَنْ دُونَهُ بِالْغَلَبَةِ وَ يُظَاهِرُ الْقَوْمَ الظَّلَمَةَ (83310- 83294)

[ترجمه‌]

«مردم ستمگر سه علامت دارند: به كسى كه ما فوقشان است با نافرمانى ستم مى‌كنند، به كسى كه زير دستشان است، با زور ستم مى‌ورزند، و به ستمگران كمك مى‌كنند.»

[شرح‌]

(83310- 83294) امّا ستم به بالا دست، نافرمانى خدا و تجاوز از حدود عادلانه الهى است، مورد دوم لازمه مورد اوّل و دومى پيامد دو مورد اول و دوم است.

(3332) 332- امام (ع) فرمود:

عِنْدَ تَنَاهِي الشِّدَّةِ تَكُونُ الْفَرْجَةُ- وَ عِنْدَ تَضَايُقِ حَلَقِ الْبَلَاءِ يَكُونُ الرَّخَاءُ (83325- 83314)

[ترجمه‌]

«به هنگام نهايت سختى گشايش و در وقت تنگناى حلقه گرفتارى، آسايش فرا مى‌رسد».