جاى تعجّب دارد، و هدف از تعجّب نسبت به اين افراد، و اشاره به جهات تعجّب برحذر داشتن مردم از امور ياد شده است.

(3117) 117- امام (ع) فرمود:

مَنْ قَصَّرَ فِي الْعَمَلِ ابْتُلِيَ بِالْهَمِّ وَ لَا حَاجَةَ لِلَّهِ فِيمَنْ لَيْسَ لِلَّهِ فِي مَالِهِ وَ نَفْسِهِ نَصِيبٌ (76828- 76811)

[ترجمه‌]

«هر كس در انجام كار [خدا] كوتاهى كند، دچار غم و اندوه شود. و خدا به كسى كه در مال و جانش بهره‌اى براى او نباشد نياز ندارد».

[شرح‌]

(76828- 76811) كسى كه در عمل براى خدا كوتاهى مى‌كند، بيشتر اوقات در عمل دنيا سرگرم است و بيشتر در پى دنيا و گردآورى مال دنياست، در صورتى كه هر چه از ثروت دنيا برخوردار باشد، اولا به همان اندازه گرفتار غم و اندوه گردآورى دنياست، و ثانيا در نگهدارى و بيم از دست رفتن آنها مضطرب است. عبارت مشهورى است: از دنيا هر چه مى‌خواهى به دست آر، و از غم و اندوه آن دو برابر نصيب ببر.

پس امام (ع) انسان را از كوتاهى در اعمال چه بدنى و چه مالى برحذر داشته است با اين عبارت: و لا حاجة للّه ... و نياز نداشتن خدا به فرد كوتاهى كننده، كنايه از بى‌توجهى و به چشم رحمت به او نگاه نكردن است چون او قابليت آن را ندارد.

(3118) 118- امام (ع) فرمود:

تَوَقَّوُا الْبَرْدَ فِي أَوَّلِهِ وَ تَلَقَّوْهُ فِي آخِرِهِ- فَإِنَّهُ يَفْعَلُ فِي الْأَبْدَانِ كَفِعْلِهِ فِي الْأَشْجَارِ- أَوَّلُهُ يُحْرِقُ وَ آخِرُهُ يُورِقُ (76851- 76832)

[ترجمه‌]

«در اول سرما [پاييز] خود را بپوشانيد، و در آخر سرما [بهار] به پيشواز آن‌