مالش- زندگى مى‌كند و در آخرت- به دليل شركت با ثروتمندان در گردآورى مال و دلبستگى به ثروت كه هر دوى اينها سرچشمه محاسبه‌اند مورد- سؤال و حساب قرار مى‌گيرد. پس وى به اين جهت از جمله توانگران است.

(76767- 76757) 2- امام (ع) به دليل تعجّب خود از خودخواه گردنفراز از طريق يادآورى ريشه وجودى او، توجّه مى‌دهد يعنى انسان خودخواه در آغاز نطفه‌اى در نهايت حقارت و پستى بوده كه با گردنفرازى تناسب ندارد، و هم‌چنين سرانجام او مردارى در نهايت پليدى خواهد بود. پس جمع كردن چنين كسى بين اين دو حالت و بين تكبّر و خودخواهى از هر شگفتى، شگفت‌آورتر است.

(76778- 76768) 3- كسى كه در وجود خدا شك دارد، در صورتى كه آفريدگان او را مى‌بيند. و اين جمع بين شك در وجود خدا و بين ديدار آشكار او در وجود آفريده‌ها و ساخته‌هاى شگفت‌آميز او است، كه اين هم جاى تعجّب است.

(76787- 76779) 4- كسى كه مردن خود را فراموش كرده در حالى كه كسانى را كه مى‌ميرند، مى‌بيند. بديهى است كه فراموش كردن مرگ با ديدن هميشگى آن جاى تعجّب دارد.

(76798- 76788) 5- منكر عالم آخرت و بازگشت بدنها پس از نابودى. بديهى است كه انكار وى با اقرار به پيدايش نخستين خود، يعنى به وجود آمدن اوليه كه از عدم محض آفريده شد، شگفت‌آور است، زيرا آفرينش بار دوّم ساده‌تر از خلقت اوّل است چنان كه خداى متعال فرموده است: وَ هُوَ الَّذِي يَبْدَؤُا [1] يعنى اعاده، آسانتر است براى خدا از خلقت اوّل.

(76807- 76799) 6- كسى كه خانه دنيا را در عين فانى و زوال پذير بودن آن آباد مى‌كند امّا آبادسازى آخرتى را كه هم خود باقى و هم نعمتهايش جاودانه است، ترك مى‌كند،