(3034) 34- امام (ع) فرمود:

لَا قُرْبَةَ بِالنَّوَافِلِ إِذَا أَضَرَّتْ بِالْفَرَائِضِ (74204- 74199)

[ترجمه‌]

«مستحبات در صورتى كه به واجبات زيان رساند، موجب تقرّب به خدا نمى‌شود».

[شرح‌]

(74204- 74199) زيان رساندن به واجبات، همان كاستى بعضى اركان و شرايط آنهاست، گاهى انسان به دليل خستگى از كار مستحب و يا به خاطر انجام آن در آينده مرتكب چنان زيانى مى‌گردد. در آنچه باعث ترك واجب گردد، نزديكى به رحمت خدا معنا ندارد، زيرا آن باعث نافرمانى و كيفر مى‌شود، و مخالف با قرب و نزديكى است.

(3035) 35- امام (ع) فرمود:

لِسَانُ الْعَاقِلِ وَرَاءَ قَلْبِهِ وَ قَلْبُ الْأَحْمَقِ وَرَاءَ لِسَانِهِ (74216- 74208)

[ترجمه‌]

«زبان خردمند پشت قلب، و قلب بى‌خرد، پشت زبان اوست».

[شرح‌]

(74287- 74217) سيد رضى مى‌گويد:

«اين سخن امام (ع) از جمله مطالب شگفت‌آور دلپذير است، و مقصود آن است كه خردمند زبانش را آزاد نمى‌كند، مگر پس از مشورت با فكر و انديشه و مراجعه به آن و بى‌خرد حركات زبان و لغزشهاى سخنش، از مراجعه به فكر و بررسى انديشه‌اش جلو مى‌افتد بنا بر اين گويى زبان خردمند به دنبال دل وى، و دل بى‌خرد، پيرو زبان اوست. و اين مقصود به عبارت ديگرى نيز از آن حضرت نقل شده است. «دل بى‌خرد در دهان او، و زبان خردمند در دل اوست.» [1] و