[استعاره است براى اين كه او هدف تيرهاى شدايد است.]

(60062- 60060)

ششم: و عبد الدّنيا

لفظ عبد مستعار است، زيرا كه طالب دنيا در حقيقت مطيع دنيا و كارگزار اوست، همچنان كه بنده، فرمانبردار و كارگر مولاى خويش است.

(60065- 60063)

هفتم: و تاجر الغرور

يعنى تجارت او براى دنيا، فريب و غفلت از كسب و كار حقيقى و جاودانه است. و كلمه تاجر استعاره از انسان است، به دليل صرف مال و فعاليّت خود در راه شرّ دنيا به گمان اين كه آنها همه خواستهاى مفيدند.

(60068- 60066)

هشتم: و غريم المنايا

لفظ غريم كنايه از انسان است به اعتبار اين كه هر فرد بشر همچون مسافرى است و اجل در پى او بمانند طلبكارى در پى بدهكار خود است.

(60071- 60069) نهم: لفظ اسير را استعاره آورده است به لحاظ تسليم بودن او به مرگ و خلاصى نداشتن از آن.

(60074- 60072)

دهم: و حليف الهموم:

همدم غمهاست.

(60077- 60075)

يازدهم: و قرين الاحزان،

الفاظ حليف و قرين را استعاره آورده است به اعتبار انفكاك ناپذيرى او از غم و اندوهها همان طورى كه دو هم‌پيمان از يكديگر جدا نمى‌شوند.

(60080- 60078)

دوازدهم: و نصب الافات،

مثل و رميّة المصائب، است. يعنى در معرض آفتهاست.

(60083- 60081)

سيزدهم: و صريع الشهوات،

كلمه صريع استعاره آورده شده است به جهت مغلوب و مقهور بودن او در دست هواى نفس همچون قتيل به معناى مقتول.

(60086- 60084)

چهاردهم: و خليفة الاموات،

در اين عبارت با يادآورى مرگ ايجاد نفرت از دنيا مى‌فرمايد، زيرا كه جانشين مردگان در معرض پيوستن به آنهاست،