منزل مردگان است. زيرا هر كس در محلّ سكونت اموات قرار دارد، دچار سرنوشت آنان خواهد شد، و در جهت ايجاد نفرت [از دنيا] نظير آيه مباركه‌ وَ سَكَنْتُمْ فِي مَساكِنِ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ‌ [1] است.

(60042- 60037)

هفتم: الظّاعن عنها غدا

اين عبارت يادآور جدايى و غدا كنايه از زمان جدايى و لفظ الظّاعن استعاره براى همان جدايى است.

امّا در باره فرزند:

(60046- 60043)

اوّل: المؤمّل ما لا يدرك،

در اين جمله به دورى جستن از طول آرزو امر شده، زيرا آن باعث فراموش كردن آخرت است، و دليل دورى جستن از دنيا و آرزو داشتن چيزى است كه به او نمى‌رسد. بديهى است كه انسان تا وقتى كه در اين دنياست، به خواسته‌هاى خود آرزومند است، همان طورى كه پيامبر (ص) فرموده است: فرزند آدم پير مى‌شود ولى دو خصلت در او شدّت مى‌يابد:

آزمندى و آرزو داشتن، و بى‌ترديد عمر به سر مى‌آيد بى‌آنكه اينها برآورده شوند.

(60051- 60047)

دوّم: السالك سبيل من قد هلك،

راه كسانى كه هلاك شده‌اند همان مسافرت از دنياست به سمت آخرت و طىّ منازل عمر. و اين كه راه را به كسانى كه هلاك شده‌اند، نسبت داده است براى يادآورى مرگ است.

(60053- 60052)

سوّم: غرض الاسقام‌

از آن رو لفظ «الغرض» را استعاره براى فرزندش آورده كه او به منزله نشانه‌اى مورد اصابت تيرهاى بيماريهاست.

(60056- 60054)

چهارم: رهينة الايّام‌

لفظ الرّهينه را استعاره براى فرزند خود آورده است به اعتبار اين كه وجود او وابسته به اوقات و داخل در حكم آنست چنانكه گروگان در اختيار گرودار است.

(60059- 60057)

پنجم: و رميّة المصائب‌

اين عبارت نيز مثل عبارت غرض الأسقام‌