گروههاى قبل بدون اينها به سامان نمى‌رسد، و به اين مطلب توجّه داده است در عبارت: فيما يجتمعون عليه من مرافقهم (اينان باعث جمع‌آورى فايده و سودند)، زيرا كار بازرگانان از فراهم ساختن كالا و خريد و فروش و به پا داشتن بازارهاى كسب، و همچنين كار صنعتگران، يعنى همان فايده نيروى بازويشان، چيزهايى هستند كه از ديگران چنين سودى عايد نمى‌شود، بنا بر اين در مقام برآوردن نياز توده مردم و اهميّت كار آنها اينان باعث رسيدن فايده و منفعت به مردمند، و آن جمله به منزله صغراى قياس مضمرى است كه كبراى آن عبارات پيش از آنست.

(67358- 67346) دسته پنجم: طبقه پايين جامعه كه از مردم نيازمند و تهى‌دست تشكيل مى‌شود، و به جهت نيازمندى به ايشان توجه داده است در عبارت: الّذين يحقّ رفدهم و معونتهم (كسانى كه كمك و بخشش به آنها لازم است) توضيح مطلب آن كه كمك و بخشش بدانها باعث جلب نظر و پشتيبانى آنها از كسى مى‌شود كه بدانها يارى و كمك رسانده، و به وسيله آنهاست كه رحمت خدا نازل مى‌شود و همواره بركت از جانب خداوند به شهروندان مى‌رسد، و به پاداش اخروى نائل مى‌گردند، بنا بر اين، نياز به اين دسته از مردم، ايجاب مى‌كند تا به آنها كمك و يارى شود.

(67401- 67359) پس از آن كه امام (ع) به دليل احتياج به تمام قشرهاى مردم، اشاره كرد، آن گاه مى‌فرمايد: براى هر كدام از اين طبقات مردم، نزد خداوند، رفاه و گشايشى مقدّر است، يعنى در ذات خدا و در عنايت و لطف پروردگار ملحوظ است، تا اين كه در تدبير امور مردم، اعتماد به خدا كند، زيرا سرآغاز عنايت از اوست. و نيز مى‌فرمايد: هر طبقه‌اى از مردم بر حاكم حقى درخور دارند تا حاكم بداند كه رعايت حال هر يك از اين گروهها بر او لازم است و از آن غفلت نورزد. توفيق از آن خداست.