اعتقاد دارند كه حاكم به آنها نياز دارد و از آنها مى‌ترسد.

6- اگر والى چيزى به آنها ندهد، ديرتر از توده مردم، عذر حاكم را پذيرايند: يعنى اين كه اگر حاكم در كارى از آنها معذرت خواهى كند، آنها كم گذشت‌ترند، به اين اعتقاد كه آنها از ديگران برترند و دادن حقوق بر آنها واجب و لازم و حق آنهاست.

7- آنان به هنگام سختيهاى روزگار، كم صبرترند، به خاطر عادتى كه به رفاه و آسايش دارند، و نسبت به آنچه از مال دنيا در دست دارند ناراضى و بى‌تابند.

اما ويژگيهاى توده مردم:

1- آنان ستون دينند، لفظ عمود (ستون) را به اعتبار برپايى دين به وجود آنها مانند استوارى خانه به ستون، استعاره از توده مردم آورده است.

2- توده مردم، همان توده مسلمانانند، زيرا آنها هستند كه اكثريّت جامعه را تشكيل مى‌دهند.

3- آنان به دليل زيادى جمعيّت، نيرويى در برابر دشمنانند، و نيز از آن رو كه هم ايشان در آن زمان اهل كارزار بودند.

و اين ويژگيها براى هر دو دسته، خود انگيزه‌اى براى جلب محبّت توده مردم، و مقدم داشتن آنها بر جلب نظر خواص است، و به همين دليل امام (ع) او را مأمور به همراهى و همدلى با توده مردم فرموده است.

(66801- 66752) يازدهم: امام (ع) دستور داده است بر اين كه، دورترين و دشمنترين فرد رعيّت در نزد او، كسانى باشند كه بيشتر در پى عيبجويى ديگرانند، و بر ضرورت اين مطلب با اين عبارت: فانّ فى النّاس ... سترها هشدار داده است. و چون فرمانروا از هر كسى سزاوارتر به عيب‌پوشى مردم است، پس نبايد عيبهاى پوشيده مردم را برملا كند، و اين هم ممكن نيست مگر با از بين بردن سخن‌چينان و دور