داشتن آنها از خود، و ديگر آن كه عيبهاى ظاهرى مردم- نه معايب پنهانى- را بايد از بين ببرد، و اين مطلب را از راه عيب‌پوشى در حدّ توان، مورد تأكيد قرار داده است، زيرا هر نوع عيبى به منزله ناموس است، و براى تشويق به اين كار، توجّه به پى‌آمد آن عمل داده است كه خداوند عيبهايش را كه او دوست دارد از مردم پنهان بدارد، در مقابل پنهان داشتن گناهان و معايب مردم، مخفى مى‌دارد.

(66813- 66802) دوازدهم: به او دستور داده است تا هر نوع كينه و رنجش قلبى خود را از مردم به دليل اين كه اينها از اخلاق رذيله است، از خود دور كرده، و وسايل آن را از قبيل باور داشتن سخن‌چينى و پذيرفتن سخن‌چينان، از بين ببرد.

(66834- 66814) سيزدهم: مبادا هر سخن مبهم و بى‌دليل را باور كند، و از باور داشتن عجولانه سخن سخن‌چينان وى را منع كرده و به وسيله قياس مضمرى بر اين مطلب توجه داده است كه صغراى آن عبارت «فانّ الساعى ... الناصحين» است و دليل فريبكارى آنان، ايجاد كينه توزيها و عداوتهاى ميان مردم و گسترش فحشا و فساد روى زمين است. و كبراى مقدّر قياس چنين است: و هر كه فريبكار باشد، نبايد مورد توجه قرار گيرد.

(66872- 66835) چهاردهم: وى را از طرف مشورت قرار دادن سه دسته نهى فرموده است:

تنگ نظر، ترسو و حريص، و به دليل پيامد بد، مشورت كردن با هر كدام از اين سه گروه به وسيله قياس مضمرى اشاره فرموده است كه صغراى قياس اول، عبارت:

يعدل بك ... الفقر است. توضيح آن كه شخص تنگ نظر، جز بر آنچه كه در نظر وى مصلحت دارد، يعنى تنگ نظرى و آنچه لازمه آن از قبيل ترساندن از بيچارگى است، رأى نمى‌دهد، و اين خود باعث دور داشتن شخص مشورت كننده از كار خير است.

صغراى قياس دوم، جمله: ليضعّفك عن الامور است، زيرا شخص ترسو نظر نمى‌دهد مگر به لزوم حفظ نفس و ترس از دشمن كه در نظر او مصلحت‌