آنانند. اين سخن به منزله صغراى قياس مضمرى است كه كبراى آن در حقيقت چنين است: و هر كس آن چنان باشد، بايد در برابر نيازمنديها و خواسته‌هاى مردم با انصاف و حوصله رفتار كند.

(65975- 65970) و از مواردى كه امام (ع) نهى فرموده است شش مورد زير است:

1- مبادا كسى را به خشم آورند، و جلو هدف او بايستند تا او از نياز خود احساس خجلت كند و نااميد شود.

(65980- 65976) 2- مانع از رسيدن كسى به نياز خود نشوند و او را باز ندارند.

(66006- 65981) 3- در وقت گرفتن مال، كسى را مجبور نكنند تا اشياء مورد نياز از قبيل لباس و يا مركب سوارى كه در كار زندگى او مفيد است و يا خدمتكار و غلام خود را به فروش برساند.

(66042- 66007) 4- مال‌ [1] كسى را از مردم مسلمان، و يا از اهل كتاب كه با حكومت اسلامى پيمان بسته‌اند، حق ندارند بگيرند مگر اين كه اسب و اسلحه‌اى باشد كه بدان وسيله بر اسلام و مسلمين تجاوز كنند، زيرا گرفتن آنها از دست دشمنان واجب و لازم است تا مبادا باعث عزّت و قوّت آنها گردد.

(66093- 66043) 5- از نصيحت به يكديگر از خودشان كوتاهى نكنند بلكه بعضى از فرماندهان بعضى ديگر را نصيحت كنند، و هم چنين از خيرخواهى نسبت به سپاهيان و كمك و يارى به رعيّت و تقويت دين خدا مضايقه نكنند، آن گاه به ايشان دستور داده است تا در راه خدا تا سر حدّ توان بكوشند، و از شكر و سپاس نعمت و طاعت خدا آنچه بر گردن آنهاست ادا كنند. و بعد براى وجوب و ضرورت آن با عبارت: فان اللّه ... استدلال كرده است، و آن عبارت به منزله صغراى قياس مضمرى است كه معناى آن چنين است: خداى بزرگ سپاس خود