و خائف از آن باشد، آماده مى‌شود. اين مقدمه در مورد سرزنش بر نداشتن جانب احتياط نسبت به هدفى- از قبيل پيش فرستادن عمل خيرى، و هر آنچه انسان خويشتن را با او از عذاب خدا نگه مى‌دارد و انسان بدان وسيله آمادگى براى رفع خطر پيدا مى‌كند- مى‌باشد.

آن گاه امام (ع) به منظور سهل و ساده جلوه دادن تكليف و تشويق بدان اعلام فرموده: با اين كه تكليف ايشان اندك و ناچيز است، اجر و مزد آن فراوان است. و اين عبارت به منزله صغراى قياس مضمرى است كه آنان را تشويق بر انجام امورى كه مكلفند نموده است، و كبراى مقدّر آن نيز چنين است: و هر چيزى كه اين طور باشد، اقدام به آن و كوشش در راه انجام آن ضرورت دارد.

سپس توجه داده است بر لزوم ترك تجاوز و ستم به دليل آن كه ارتكاب آنها باعث عذاب دردناكى مى‌شود و ترك آنها موجب اجر فراوانى كه اگر هم در انجام آن مجازاتى نمى‌بود، هيچ عذرى بر اين انصراف از كسب آن اجر و مزد پذيرفته نبود. به اين معنى كه اگر هم در انجام ظلم، مجازات هولناكى نبود تا باعث ترك آن شود، اجر و مزد ترك آن ايجاب مى‌كرد تا مرتكب آن اعمال نشويم، تا چه رسد بر اين كه در ارتكاب ظلم و تجاوز عذاب دردناك وجود دارد پس به طريق اولى بايد مرتكب نشويم. و اين عبارت از فصيحترين و زيباترين سخنان است، و هدف بر حذر داشتن از گرفتارى در صفت ناپسند ستمكارى است.

(65957- 65954) بعد در پى مطالب قبل چند امر و چند نهى بيان كرده كه از جمله اوامر، دو امر ذيل است:

اوّل- نسبت به مردم و خواسته‌هايشان، به انصاف و مدارا رفتار كنند.

(65969- 65958) دوم- نسبت به درخواستهاى مردم با حوصله برخورد كنند تا كارها به مصلحت آنها در جريان باشد، و دليل مطلب را چنين بيان كرده است كه ايشان خزانه داران مردم و نمايندگان ايشان در بيت المال و فرستادگان رهبرانشان به نزد