شباهت امام (ع) به رسول خدا (ص) در آغاز اسلام است زيرا پيامبر (ص) گذشت و عفو را جز در جاى خود به كار نمى‌برد. نقل كرده‌اند كه امام (ع) در يك روز- چون مصلحت دين را تشخيص داد- هزار نفر را يكجا از پا در آورد.

(65008- 64989) سيزدهم: امام (ع) وعده داد كه بكوشد تا روى زمين را از آن شخص واژگون و كالبد سرنگون پاك سازد، مقصود امام (ع) از آن شخص معاويه بود، و اين كه امام (ع) تعبير به شخص و جسم كرد به دليل رجحان جنبه بدنى معاويه بر جنبه روانى‌اش بود، از آن رو كه وى به كمال بدن خود بيش از كمال روحش توجه داشت به حدى كه گويا او تنها جسم و كالبد بوده است و با بيان اين كه معاويّه كسى است واژگونه و كالبدى سرنگون، اشاره فرموده است به توجه داشتن معاويه از جنبه عالى، و سرپيچى او از دريافت كمالات روحى به جنبه پست، و واژگونگى او در دنيا و سرنگونى چهره عقل او به سمت كسب دنيا براى دنيا و توجه به گرد آورى مال دنياست، زيرا كه هدف نهايى از عنايت خداوندى به آفرينش انسان اين است كه با مصون داشتن فطرت اصلى خود از آلودگى به رذايل اخلاقى، راه مدارج كمال را بپيمايد و اگر انگيزه‌هاى پر كشش او را به سمت دنيا بكشد و فريفته محبت دنيا شود تا آن جا كه يكسره متوجه دنيا گردد و همواره در مراحل انحطاط محبت دنيا سقوط كند، بدين ترتيب نگونسارى از مراتب كمال و واژگونى‌اش در پستيها و پرتگاههاى ضلالت و گرفتارى‌اش با غل و زنجيرهاى آن، تحقق مى‌يابد.

در عبارت امام (ع): تا دانه كلوخ از ميان دانه گندم دور شده و جدا گردد، دانه كلوخ يعنى معاويه و دانه دور شده يعنى مؤمنان، و وجه تشبيه آن است كه امام (ع) مؤمنان را از وجود معاويه خالص و آنها را جدا مى‌كند، تا ايمانشان رشد كند و دينشان استوار گردد، زيرا وجود معاويه در بين آنها وسيله مهمى براى تباه ساختن عقيده‌شان و نابودى دينشان است، همان طور كه صاحب خرمن،