(1208) 208- گفتار آن حضرت (ع) است:

: اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْتَعْدِيكَ عَلَى؟ قُرَيْشٍ؟ وَ مَنْ أَعَانَهُمْ- فَإِنَّهُمْ قَدْ قَطَعُوا رَحِمِي وَ أَكْفَئُوا إِنَائِي- وَ أَجْمَعُوا عَلَى مُنَازَعَتِي حَقّاً كُنْتُ أَوْلَى بِهِ مِنْ غَيْرِي- وَ قَالُوا أَلَا إِنَّ فِي الْحَقِّ أَنْ تَأْخُذَهُ- وَ فِي الْحَقِّ أَنْ تُمْنَعَهُ فَاصْبِرْ مَغْمُوماً أَوْ مُتْ مُتَأَسِّفاً- فَنَظَرْتُ فَإِذَا لَيْسَ لِي رَافِدٌ وَ لَا ذَابٌّ وَ لَا مُسَاعِدٌ- إِلَّا أَهْلَ بَيْتِي فَضَنَنْتُ بِهِمْ عَنِ الْمَنِيَّةِ- فَأَغْضَيْتُ عَلَى الْقَذَى وَ جَرِعْتُ رِيقِي عَلَى الشَّجَا- وَ صَبَرْتُ مِنْ كَظْمِ الْغَيْظِ عَلَى أَمَرَّ مِنَ الْعَلْقَمِ- وَ آلَمَ لِلْقَلْبِ مِنْ وَخْزِ الشِّفَارِ (51753- 51670)

[لغات‌]

(استعديك): از تو كمك مى‌خواهم، اسم مصدر آن «عدى» و به معناى كمك مى‌آيد.

(اكفأت الإناء و كفأته): ظرف را واژگون كردم.

(رافد): يارى كننده (قذى): چيزى از خار و خاشاك كه در چشم قرار مى‌گيرد و آن را مى‌آزارد.

(شجى): چيزى كه از اثر غم و اندوه و در گلوى انسان پيدا مى‌شود (عقده- گره) مانند كسى كه لقمه يا چيز ديگرى در گلويش گير كند.

(علقم): درخت تلخ (شفار): جمع شفره و به معناى كارد، تيغ است.

[ترجمه‌]

«بار پروردگارا از تو يارى مى‌خواهم كه انتقام مرا از قريش و هم دستانشان بستانى، زيرا آنان پيوند خويشاوندى مرا بريدند، و پيمانه حقّ مرا