گفته شده است كه اين آيه در باره كفّار قريش در روز بدر نازل شده كه ده نفر بوده‌اند از اين قرار: ابو جهل، عتبه و شيبه پسران ربيعة بن عبد شمس، نبيه و منبّه پسران حجّاج، ابو البخترى بن هشام، نضر بن حرث، و حرث بن عامر، ابّى بن خلف و زمعة بن اسود. آن گاه امام (ع) پيامبر اكرم را با فضيلت پيامبرى نام برده، و ابو جهل را با توجه به صفت ناپسندش كه تكذيب رسول خداست ذكر فرموده، و بعد از حمزة بن عبد المطّلب به اسد اللَّه و شير خدا تعبير كرده، و خاطر نشان كرده است كه پيغمبر اكرم به علت دليرى و دفاع وى از دين خداوند او را شير خدا ناميده است، و در مقابل او، اسد الأحلاف را آورده است كه اسد، پسر عبد العزّى است، و مراد از احلاف (همسوگندها) عبد مناف، زهرة، اسد، تيم و حرث بن فهر مى‌باشند و همسوگند، ناميده شدند، زيرا وقتى كه بنى قصى مى‌خواستند بعضى از ستمها كه در دست بنى عبد الدار بود بگيرند از قبيل پرچمدارى و اجتماعات سالانه و پرده دارى و پذيرايى حاجيان كه تمام اينها را قصىّ براى قريش مقرر كرده بود تا در هر سال حاجيان را اطعام كنند، اما براى آنان جز سمت آب دادن حاجيان باقى نمانده بود، در اين هنگام آنان همقسم شدند كه با بنى قصّى بجنگند، آماده جنگ شدند اما پس از آن كه آنچه از مناصب در دست داشتند تثبيت كردند از جنگ منصرف شدند.

بعد از آن به ياد مى‌آورد، دو سرور جوانان اهل بهشت را كه امام حسن و امام حسين مى‌باشند، و در مقابل از كودكان (اهل) آتش ياد كرده كه بعضى گويند مقصود فرزندان عقبة بن ابى معيط است كه پيامبر به او فرمود سرانجام براى تو و آنان آتش است و برخى گويند فرزندان مروان بن حكم هستند كه هنگام بلوغشان جهنمى شدند اگر چه هنگامى كه حضرت اين سخن را در باره‌شان فرمود كودك بودند. سپس به بهترين زنان جهانيان افتخار كرده كه منظور فاطمه (ع) مى‌باشد و در مقابل وى از بنى اميه حمّالة الحطب را ذكر كرده‌