و ترس از مخالفت خدا را پيشه كند، آن جا كه غير از خدا حاضر و ناظر نيست و جز او نگهبان و وكيلى نمى‌باشد.

و سفارش مى‌كنم. چنان نباشد كه در كارهاى آشكار و ظاهر اطاعت از خدا كند و در امور پنهانى مخالفت او را انجام دهد. كسى كه نهان و آشكارايش، كردار و گفتارش با هم اختلاف ندارد حقّا كه امانت را رعايت كرده و عبادت را خالص انجام داده است.

او را سفارش مى‌كنم كه صاحبان اموال را به زحمت نياندازد و به آنان بهتان نزند و نسبت به دروغ ندهد و به سبب فرمانروايى بر آنها، از روى سركشى از آنان روى برنگرداند، زيرا آنان از نظر دينى، برادر و در تهيه و استخراج حقوق الهى ياورند، و براى تو در اين مال زكات، بهره ثابت و حق آشكارى است و نيز كسانى از بينوايان و ناتوانان در اين اموال با تو شريكند، ما كه حق تو را مى‌دهيم تو نيز حق آنان را بپرداز، و گرنه روز قيامت تو از همه مردم دشمن‌دارتر خواهى بود، و بدا بر حال كسى كه خصم او، نزد خداوند تهيدستان و بيچارگان و دريوزه‌گان و دفع شدگان و بدهكاران و در راه ماندگان باشند [1]، و هر كس كه امانت را خوار دارد و به خيانت آلوده شود و نفس خود و ديانتش را از آن پاك نكند، در دنيا خوارى و رسوايى را بر خود، روا داشته و در آخرت نيز خوارتر و رسواتر خواهد بود، و بزرگترين خيانت، خيانت به ملت و سخت‌ترين حيله‌گرى و نيرنگ، دغلكارى با پيشوايان است.»

[شرح‌]

(58528- 58516) در اين عهدنامه امام (ع) دستورهايى صادر فرموده است كه بعضى مربوط به اداى حق خداست و بعضى ديگر در باره مهربانى و احترام نسبت به مردم و صاحبان اموال مى‌باشد تا رضايت آنان را جلب و نظم جامعه را حفظ كند (58537- 58529) اما