مى‌باشد و آنچه هم كه ارزش تاسف خوردن ندارد، امور دنيوى است كه آدمى به آن دست نمى‌يابد چون دور شدن از آن باعث نزديك شدن انسان به امور آخرت مى‌باشد.

اگر اشكال شود كه چرا امام فرمود بايد از آنچه از آخرت به دست آوردى خوشحال باشى، با اين كه آنچه از آخرت به دست مى‌آيد پس از مرگ است نه در دنيا، پاسخ اين فرمايش امام به دو احتمال توجيه مى‌شود.

1- چنان نيست كه تمام امور آخرت فقط پس از مرگ تحقق يابد بلكه كمالات نفسانى، حقايق علمى و اخلاق پسنديده و شادمانى به اين امور كه در دنيا نصيب انسان مى‌شود از حقايق اخروى است.

2- احتمال ديگر اين كه در عبارت امام مضاف تقدير گرفته شود: ... بما نلت من اسباب آخرتك، كلمه اسباب مقدر باشد كه اسباب خوبيهاى آخرت در دنيا حاصل مى‌شود و سرانجام بيان فرموده كه آنچه بايد به آن اهميت داد و هميشه مورد علاقه و توجه انسان باشد، احوال پس از مرگ است كه براى رسيدن به سعادت دائمى آن عالم بايد در انجام اعمال خير كوشيد و براى رهايى از بدبختى آن جهان نيز بايد به اخلاص و عمل صالح پرداخت، به اميد توفيق از خداوند متعال.