(2022) 22- نامه حضرت به عبد اللَّه عباس:

و كان عبد الله يقول: ما انتفعت بكلام بعد رسول الله ص كانتفاعي بهذا الكلام أَمَّا بَعْدُ- فَإِنَّ الْمَرْءَ قَدْ يَسُرُّهُ دَرْكُ مَا لَمْ يَكُنْ لِيَفُوتَهُ- وَ يَسُوؤُهُ فَوْتُ مَا لَمْ يَكُنْ لِيُدْرِكَهُ- فَلْيَكُنْ سُرُورُكَ بِمَا نِلْتَ مِنْ آخِرَتِكَ- وَ لْيَكُنْ أَسَفُكَ عَلَى مَا فَاتَكَ مِنْهَا- وَ مَا نِلْتَ مِنْ دُنْيَاكَ فَلَا تُكْثِرْ بِهِ فَرَحاً- وَ مَا فَاتَكَ مِنْهَا فَلَا تَأْسَ عَلَيْهِ جَزَعاً- وَ لْيَكُنْ هَمُّكَ فِيمَا بَعْدَ الْمَوْتِ (57758- 57705)

[لغات‌]

(درك): پيوستن و رسيدن (و لا تأس): غمگين مباش‌

[ترجمه‌]

عبد اللَّه عباس در باره اين نامه پيوسته مى‌گفت: پس از سخنان پيامبر اكرم، از هيچ كلامى به اندازه اين سخن سود نبرده‌ام.

«بعد از حمد خدا و نعت رسول، گاهى انسان از رسيدن به چيزى مسرور و خوشحال مى‌شود كه در اصل بنا نبوده به دستش نيايد و از دست نياوردن چيزى ناراحت مى‌شود كه نمى‌بايست آن را به دست آورد، پس بايد خوشحاليت به امورى باشد كه از آخرت به دست آوردى و اندوهت از امورى باشد كه مربوط به آخرت است و آن را به دست نياوردى پس نسبت به آنچه از دنيا كسب كرده‌اى‌