[ترجمه‌]

«ستايش خداى را كه مرا مرده و بيمار، داخل صبح نگردانيد، و مرا به بيماريهاى بد منظرى دچار نكرده، و به كيفر بدترين كردارهايم نرسانده و مقطوع النسل قرار نداد، و مرا در عقيده دينى متزلزل و منكر خدا و وحشت زده از ايمان نساخت، عقل مرا با جنون درهم نياميخت و مرا به كيفر امّتهاى پيشين مبتلا نكرد.

داخل صبح شدم در حالى كه بنده‌اى مملوك و بر خويشتن ستمكارم (خدايا) تو حجت را بر من تمام كردى و مرا عذر و بهانه‌اى نيست، قوت دريافت هيچ گونه سودى ندارم، مگر تو آن را به من ببخشى، و از هيچ زيانى خود را نمى‌توانم دور كنم، مگر تو مرا از آن نگاهدارى.

بار پروردگارا به تو پناه مى‌برم از اين كه با توجه به بى‌نيازى تو نيازمند و با هدايت تو گمراه شوم و در سايه حكومتت بر من ستم شود و با اين كه فرمان تراست مقهور و مغلوب شوم.

پروردگارا نخستين عضو گرانبها از اعضايم را كه از من مى‌گيرى جانم قرار بده و همان را اولين وديعه از ودايع نعم خود گردان كه نزد من دارى و به سوى خود باز مى‌گردانى.

بار خدايا به تو پناه مى‌بريم از اين كه از گفتارت روى برتابيم، يا به كناره‌گيرى از آيينت فريفته شويم، و يا اين كه هوسهاى سركش دل- نه هدايت تو- بر ما چيره شود.»

[شرح‌]

(50957- 50882) امام (ع) در اوايل اين خطبه با توجه به انواع نعمتهاى الهى كه بدانها اقرار دارد خداى را ستايش كرده و ده نوع از آنها را بر شمرده است:

1- نعمت حيات و زندگى.

2- سلامت و تندرستى از بيماريهاى معمولى.

3- دورى از بيماريهاى نفرت‌آميزى كه احيانا باعث زشتى منظر مى‌شود، از قبيل جذام و برص و ...