است اگر چه جنگ با بغات و قتل آنها را واجب دانسته است. امّا آنچه كه نصر بن مزاحم به دنبال جمله‌هاى قبل ذكر كرده است و به اين امور ملحق مى‌شود، ترجمه آن چنين است، عورت دشمن را مكشوف نكنيد و مقتول را مثله نكنيد، و هر گاه به مردان آنها برخورديد پرده‌درى نكنيد و بدون اجازه صاحب خانه وارد آن نشويد و چيزى از اموال آنها برنداريد.

(57018- 57000)

و لا تهيجوا النّساء،

حاصل معنا اين كه با آزار رساندن به زنان شرارت آنها را بر انگيزانيد اگر چه شرارت را به نهايت رسانند و به آبرو ريزى و دشنام فرمانروايان دست بزنند.

سپس امام (ع) علت اين مطلب را در چند امر بيان فرموده است:

1- زنان كم نيرو هستند و از مقاومت در مقابل مردان و جنگ با آنها ناتوانند لذا بد زبانى مى‌كنند، چرا كه سلاح شخص ناتوان و عاجز، زبان اوست.

2- زنان ضعيف النفس هستند، و چون روحيه صبر بر بلا ندارند، كوشش مى‌كنند به هر طريق ممكن، گر چه با فحش و ناسزا باشد، بلا را از خود دور كنند.

3- كم خرد هستند، آن قدر عقل ندارند كه بدانند، دشنام و ناسزا علاوه بر آن كه سودى ندارد از رذايل اخلاقى نيز هست.

4- و نيز آزار رساندن به زنان موجب افزايش شرور، و بر انگيختن طبايعى است كه تسكين و فرو نشاندن آن اراده شده است.

(57026- 57019)

و ان كنّا ... تا آخر،

اين كه مى‌فرمايد: ما در زمان پيامبر (ص) كه دشمنانمان مشرك بودند، از طرف اسلام مأمور بوديم كه زنانشان را نيازاريم، هشدارى است به اين كه هنگام روبرويى با اين دشمنان كه اظهار اسلام مى‌كنند، به طريق اولى نبايد زنان را بيازاريم، اگر چه با ما مخالفند.

حرف واو در و انهنّ حاليه است.