نه شما، دليل ديگرى بر ضرر آنها خواهد بود.

پس اگر در جنگ به اذن خداوند، شكست و فرارى رخ داد، گريخته را نكشيد، درمانده را زخمى نكنيد، و زخم خورده را از پا درنياوريد، زنان را با آزار كردن آشفته خاطر نسازيد، اگر چه به شما دشنام دهند و آبروى شما را خدشه‌دار كنند، و به فرماندهان و سردارانتان ناسزا گويند، چرا كه نيروها و نفوس، و خردهاى ايشان اندك و ضعيف است و ما در گذشته با اين كه زنان مشرك بودند، وظيفه داشتيم كه دست از آنان برداريم و اگر مردى زن را به سنگ يا چماق مى‌زد او، و پس از وى فرزندانش مورد ملامت و سرزنش واقع مى‌شدند.»

[شرح‌]

(56964- 56955) نقل شده است كه امام (ع) پيوسته ياران خود را هنگام برخورد با دشمن به اين امور سفارش مى‌فرمود.

(56968- 56965) امام (ع) در اين عبارات به چند امر سفارش كرده است كه عبارتند از:

1- با دشمن نجنگند تا دشمن آغاز به جنگ كند، و اشاره كرده است به اين كه اين عمل حجت دوم، عليه دشمن است، و حجت اول كه پيروان حضرت عليه دشمنان دارند مضمون اين آيه شريفه است: «وَ إِنْ طائِفَتانِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُما فَإِنْ بَغَتْ إِحْداهُما عَلَى الْأُخْرى‌ [1]» پر واضح است كه پيروان معاويه، از ستمكاران و ياغيان بودند و جنگ بر عليه آنان واجب بود.

(56982- 56969) 2- به پيروان خود دستور مى‌دهد كه دشمنان را واگذارند تا آغاز جنگ از جانب آنها باشد، اين حجت از دو جهت قابل توجيه است: