(كفّه): دايره‌اى شكل (غرار): خواب اندك (مضمضه): پيدايش چرت در چشم و كنايه از كم خوابى است.

(ترسه)، جمع ترس: سپر (رقباء): حافظان (سفح الجبل): پايين كوه، جايى كه آب در آن، مى‌ريزد (اثناء الانهار، جمع ثنى): محل تلاقى رودخانه‌ها (ردء): ياور در جنگ‌

[ترجمه‌]

«هنگامى كه بر دشمن فرود آمديد، يا او بر شما فرود آمد، بايد لشكرگاهتان را در جاهاى بلند، يا پايين كوهها، و كنار رودخانه‌ها قرار دهيد، تا شما را كمك باشد و ديگران را از دسترسى به شما باز دارد، بايد از يكسو يا دو سو بر دشمن بتازيد، و در بلندى كوهها، و لاى تپه‌هاى مسطّح براى خود نگهبانان و ديدبانها بگذاريد، تا دشمن به سوى شما چه از جايى كه مى‌ترسيد و چه از جايى كه ايمن هستيد نتواند بيايد.

آگاه باشيد كه جلوداران لشكر ديدبانهاى ايشانند و ديدبانهاى جلو داران، جاسوسانشان مى‌باشند، از پراكندگى بر حذر باشيد، پس هر گاه خواستيد به جايى فرود آييد و هر گاه كوچ كنيد به اتفاق كوچ كنيد، و هر گاه شب شما را فرا گرفت، نيزه‌ها را دايره‌وار قرار دهيد و به خواب نرويد مگر اندكى، يا تنها چرتى كه فقط چشمتان گرم شود.»

[شرح‌]

(56689- 56679) هنگامى كه امام (ع) لشكرى به سر كردگى زياد بن نضر حارثى و همراه شريح بن هانى از نخيله كوفه به سوى شام فرستاد، در بين راه ميان آن دو نفر اختلاف افتاد و هر كدام به شكايت از ديگرى براى حضرت نامه‌اى نوشتند، حضرت در پاسخ هر دو اين نامه را نوشتند كه برگزيده‌اش ترجمه شد، ولى آغازش اين بود: «پس از حمد خدا و نعت رسول، من زياد بن نضر را جلودار و فرمانده لشكر و شريح را بر قسمتى از آن امير قرار داده‌ام، حال اگر هر دو با هم باشيد زياد فرمانده كل است و اگر از هم جدا شديد هر كدامتان فرمانده گروهى‌