دعوت كرده بود و امام (ع) با اين جمله به او، پاسخ ساكت كننده‌اى مى‌دهد، كه دست از مردم بردار و تنها خودت بيا تا دو نفرى بجنگيم و در قسمتى از عبارت بالا خطاب به معاويه مى‌فرمايد: اگر تنها با من بجنگى، آن وقت مى‌فهمى كه پرده جهل و نادانى، چهره قلب و آگاهى بصيرتت را در اثر حجابهاى دنيا و پوششهاى ظاهريش فرا گرفته است. دليل اين سخن امام (ع) آن است كه هر كس يقين به احوال آخرت و برترى آن بر دنيا داشته باشد، در طلب آن به مبارزه بر مى‌خيزد و در جنگ براى رسيدن به آن ثابت قدم مى‌كوشد، اگر چه منجر به قتلش شود، و حتى بعضى اوقات، توجه به حيات آخرت، سبب عشق و محبّت به قتل و جان نثارى مى‌شود، و چون امام (ع) از وضع معاويه متوجه شد كه مى‌خواهد وانمود كند، كه تمام توجهش حق و آخرت است و علاقه فراوانى به ماندن در دنيا ندارد، از اين رو، او را به مبارزه تن به تن دعوت كرد، تا هنگامى كه در تنگنا قرار گيرد و از ترس فرار كند به او بفهماند كه: خير جنگ او براى طلب حق و آخرت نيست بلكه به منظور رياست دنيا مى‌جنگد و پرده‌هاى گناه و تمايلات شهوانى ديده بصيرت او را از يقين به آخرت و توجه به آن پوشانيده است، و همين فرارش از جنگ دليل بر آن مى‌باشد و در ضمن با اين بيان وى را از آن خوارى و بدبختى كه بر سرش مى‌آيد تهديد مى‌كند و بر حذر مى‌دارد و نيز امام (ع) با يادآورى اين مطلب كه عده‌اى از بنى اميه و منسوبين او را كه موجوداتى تو خالى بودند در جنگ بدر به قتل رسانيده به او هشدار مى‌دهد كه اگر بر اين خلافكاريهاى خود پافشارى داشته باشد، به همان بلايى كه بر سر آنان آمد، دچار خواهد شد.

آنان كه در جنگ بدر به دست حضرت على (ع) كشته شدند، جد مادرى معاويه: عتبه بن ربيعه، پدر هند، و دايى‌اش وليد بن عتبه، و برادرش حنظلة بن ابى سفيان بودند كه هر سه نفر در آنجا به قتل رسيدند، و به منظور هشدار و بيم‌