(غلّ يغلّ من المغنم): در غنيمت خيانت كرد، ابو عبيده مى‌گويد در اين مورد يغلّ به ضم است اما در مورد خيانت از معدن يغلّ به كسر و در مورد خيانت مطلق اغلّ يغلّ آورده مى‌شود.

(منار): علامتها، نشانه‌ها

[ترجمه‌]

در اين فصل امام (ع) نخست موقعيت وظيفه شناسى خود، و تسليم در برابر فرمانهاى الهى و تحمل رنجها و گرفتاريهاى در راه خدا را كه بر خود هموار ساخته، بيان مى‌فرمايد و سپس به شرح حال خود در زمان پيامبر پرداخته و چگونگى و تربيتش را از اول تا آخر عمر بيان فرموده و در آخر به نيرومندى و استقامت خود در امر ديانت اشاره كرده است، و اين است سخن امام (ع):

«هان! اى مردم، خدا مرا فرمان داده است كه با ستمكاران و پيمان شكنان و تباهكاران روى زمين بجنگم، من هم با ناكثان جنگيدم، و با قاسطان جهاد كردم، مارقين را مغلوب و مقهور خود كردم، و اما شيطان افتاده در گودال، به سبب صداى ترسناك خود كه فرياد تپش دل و لرزشش شنيده مى‌شد از شرّش در امان ماندم، تنها بقيه‌اى از ستمگران مانده‌اند كه اگر خداوند به من رخصت دهد بسويشان حمله برم، دولت و توانايى را از ايشان بگيرم، بجز اندكى كه در شهرها پراكنده شوند.

من در خردى سينه‌هاى عرب را بر زمين افكندم و شاخه‌هاى نو بر آمده قبيله‌هاى ربيعه و مضر را شكستم، و شما، مقام بلند خويشاوندى و موقعيت ويژه مرا در خدمت رسول خدا مى‌دانيد، در حالى كه كودك بودم مرا در دامنش پروراند و به سينه‌اش مى‌چسباند و در بسترش مرا در آغوش مى‌گرفت و بدن مباركش با بدن من مماس مى‌شد، و بوى خوشش را به من مى‌رساند، غذا را مى‌جويد و سپس در دهان من مى‌گذارد، و هيچ گاه دروغى در گفتار و خطا و اشتباه در كردار از من نيافت.