كُلُّهُمْ بَلْ‌ ساحِرٌ كَذَّابٌ^- عَجِيبُ السِّحْرِ خَفِيفٌ فِيهِ- وَ هَلْ يُصَدِّقُكَ فِي أَمْرِكَ إِلَّا مِثْلُ هَذَا يَعْنُونَنِي- وَ إِنِّي لَمِنْ قَوْمٍ لَا تَأْخُذُهُمْ فِي اللَّهِ لَوْمَةُ لَائِمٍ- سِيمَاهُمْ سِيمَا الصِّدِّيقِينَ وَ كَلَامُهُمْ كَلَامُ الْأَبْرَارِ- عُمَّارُ اللَّيْلِ وَ مَنَارُ النَّهَارِ- مُتَمَسِّكُونَ بِحَبْلِ؟ الْقُرْآنِ؟ يُحْيُونَ سُنَنَ اللَّهِ وَ سُنَنَ رَسُولِهِ- لَا يَسْتَكْبِرُونَ وَ لَا يَعْلُونَ- وَ لَا يَغُلُّونَ وَ لَا يُفْسِدُونَ- قُلُوبُهُمْ فِي الْجِنَانِ وَ أَجْسَادُهُمْ فِي الْعَمَلِ (46269- 45692)

[لغات‌]

(نكث): پيمان شكنى (قسوط): ستمكارى (دوخت القوم): بر آن گروه چيره شدم و آنان را مغلوب ساختم.

(ردهه): گودالى در كوه كه آب در آن جمع مى‌شود.

(صعقه): حالت غشوه كه از صداى مهيب و جز آن پيدا مى‌شود.

(وجبه): مفرد وجيب به معناى تپش و ضربان قلب (رجّه): مفرد رجّ، حركت و جنبش (كرّه): بازگشت (لاديلنّهم): آنان را شكست مى‌دهم و بر آنان پيروز خواهم شد (تشذّر): پراكندگى و جدايى (كلكل): سينه (نواجم): جمع ناجمه: طلوع كننده و خارج شونده (يكنفني فى فراشه): مرا در رختخوابش مى‌پيچاند، نگهدارى مى‌كرد، و در بر مى‌گرفت.

(عرفه): بوى آن (خطله): گفتار يا كردار بدو زشت.

(فطيم): از شير گرفته شده.

(حراء): با مد و كسر، كوهى است در مكه، دو وجه در آن جايز است: مذكر و مؤنث و نيز به صورت منصرف و غير منصرف به كار مى‌رود.

(رنّه): صدايى كه هنگام درد و غم و جز آن از شخص ظاهر مى‌شود (قليب): چاه، پيش از آن كه سنگچين شود هم مذكر و هم مؤنث است ابو عبيده گفته است چاه معمولى و كهنه قديمى.

(دوى): صداى وزيدن باد و زنبور عسل (قصف): صداى پرواز پرنده و پر زدنش در هوا.

(سيماء): مقصور هم به كار مى‌رود، علت و اثرى كه شيئى به آن شناخته مى‌شود.