و يادآورى كمال او و و وعده و وعيدها موقعيتهاى ترس‌آور قيامت در پيشگاه وى مى‌كند و تمام اينها نقطه مقابل تكبر و خود بزرگ بينى مى‌باشد اين است كه مى‌فرمايد: خداوند به خاطر حفظ بندگانش از ظلم و ستم و كيد شيطان، نماز، زكات و مجاهده در گرفتن روزه واجب، انسانها را حراست فرموده است تا اعضاء و جوارح آنان آرام و چشمهايشان خاشع و غرايز و تمايلات سركش ايشان خوار و ذليل و دلهاى آنها خاضع شود و تكبر از آنان رخت بر بندد، به علاوه ساييدن پيشانى كه بهترين جاهاى صورت است به خاك موجب تواضع و گذاردن اعضاى پر ارزش بدن بر زمين دليل كوچكى و فروتنى كامل مى‌باشد.

امّا الزكاة،

زكات به دو علت از بين برنده صفت تكبر مى‌باشد:

1- پرداختن زكات سپاسگزارى از نعمت منعم در برابر نعمت مال، است چنان كه عبادتهاى ديگر شكر نعمت بدن است و معلوم است كسى كه در برابر منعم به سپاسگزارى پردازد، به ستايش او پرداخته است و اين امر خود مبارزه با تكبر و خودخواهى است.

2- كسى كه مى‌داند از طرف خدا بر او زكات واجب شده و قبول دارد كه بايد آن را بپردازد، با توجه به بى‌نيازى و غناى مطلق حق تعالى، خود را در مقابل قدرت كامل وى، مقهور و ناگزير مى‌بيند، و تمام اين امور، با تكبر و شانه خالى كردن از زير بار عبادتها منافات دارد.

و مجاهدة الصيام،

روزه گرفتن را با عنوان مجاهده روزه نام برده است، به دليل مشقت‌هايى كه در آن وجود دارد از قبيل تشنگى و گرسنگى بويژه در روزهاى طولانى تابستان چنان كه فرموده است كه از گرسنگى و تشنگى شكمها به پشت مى‌چسبد، و آدمى در تمام اين احوال توجه به عظمت و جلال الهى دارد، و مى‌داند كه اين اعمال را به خاطر اظهار عبوديت و فروتنى در مقابل‌