ب- زينتهاى ظاهر فريب دنيا را در جلو ديد انسان آرايش مى‌دهند و آنان را از لذتهاى بصرى بهره‌مند مى‌كنند.

ج- زمزمه‌هاى شيطانى و وساوس نفسانى كه در گوشها و دلهاى مردم مى‌دمند با سخنان فريبنده و آوازهاى دلفريب آنها را مجذوب دنيا كرده و از گوش دادن به نداهاى ربّانى و حقايق آسمانى آنان را باز مى‌دارد.

كلمات: استراقا، دخولا و نفثا همگى مفعول مطلق براى فعل محذوف خود مى‌باشند و از باب مثال تقدير اوّلى اين است: يسترق عقولكم استراقا.

(44048- 44040)

فجعلكم مرمى نبله،

در پايان امر، مردم را هشدار مى‌دهد كه شيطان را دشمن اصلى خود بدانند، زيرا اوست كه آنان را هدف تيرهاى خود قرار داده و لگدكوب گامهايش ساخته است و دستهاى ستمگرى و جنايت خود را بر روى آنها باز كرده است.

در اين عبارت چند استعاره است الف- نبل استعاره از وسوسه‌هايى است كه هر كس را تحت تأثير بگيرد.

وى را در وادى هولناك ضلالت و گمراهى ابدى سرازير مى‌سازد، چنان كه هر كس مورد اصابت تير، واقع شود مرگ به سراغش مى‌آيد، و چون آنها هدف وساوس هستند لفظ مرمى را بر آنها اطلاق كرده است.

ب- لفظ موطى‌ء كه به معناى لگدگاه است استعاره از از ذلت و خوارى گناه است كه بر او، وارد مى‌شود مثل وجود بى‌ارزشى كه لگدمال شود و كلمه قدم به عنوان ترشيح ذكر شده است.

ج- كلمه مأخذ، استعاره از حالت گرفتارى آدميان در بندها و ريسمانهاى وساوس شيطانى مى‌باشد و چون معمولا گرفتنها به وسيله دست انجام مى‌شود لذا كلمه يد را براى ترشيح آن آورده‌اند.