بگويد، از ابن عباس سؤال شد، آيا آسمان و زمين براى كسى مى‌گريد؟ گفت.

آرى وقتى كسى از دنيا مى‌رود در زمين مكانى كه آن جا نماز مى‌خوانده و در آسمان جايى كه اعمالش به آن محلّ بالا مى‌رفته بر حال او مى‌گريند، پس اين كه در اين آيه گريه آسمان و زمين را از آنان نفى كرده، اشاره به آن است كه آنها اهل عبادت نبوده‌اند تا جايگاه عبادتشان از زمين و محلّ بالا رفتن آن از آسمان بر آنها بگريد، و شبيه اين معنا از انس بن مالك نقل شده است كه مى‌گويد: پيامبر خدا فرمود: براى هر مسلمانى دو در به سوى آسمان باز است از يك در اعمال و عباداتش بالا مى‌رود و از در ديگر روزيش به زمين مى‌آيد و هر گاه اين شخص از دنيا مى‌رود، هر دو در بر او مى‌گريند، و اين است معناى آيه شريفه.

در خاتمه بايد توجه داشت كه گريه زمين و آسمان امرى مجازى است و از باب ذكر لازم (گريه) و اراده ملزوم (فراق) مى‌باشد، به دليل آن كه هر گاه كسى محبوب خود را از دست داد، در فراقش مى‌گريد، اين جا نيز مراكز عبادت او در زمين و محلهاى بالا رفتن آن در آسمان، با مردن وى محبوب خود را از دست داده و به فراق و دورى او مبتلا شده‌اند. توفيق از خداست.