بلاهاى آن بى‌بهره نيستند، به چند گروه تقسيم كرده است:

1- عده‌اى اگر چه از مرگ نجات يافته و نمرده‌اند، اما مجروح و زخمى باقى مانده‌اند.

2- گروهى كشته شده و به حالت گوشتهاى قطعه قطعه در آمده‌اند.

3- برخى پس از مرگ اعضايى از هم جدا شده مى‌باشند. احتمال مى‌رود كه «مذبوح» صفت «شلو» باشد و از ذبح شقّ و شكافتن را بطور كلى اراده كرده است همچنان كه در اصل لغت بدين معناست.

4- پاره‌اى خونهايشان بر زمين ريخته است.

5- تعدادى به دليل پشيمانى از گناهانى كه در دنيا مرتكب شده‌اند، دستهاى خود را با دندانهايشان مى‌گزند.

6- گروهى دست بر روى دست مى‌زنند و اظهار ندامت و پشيمانى مى‌كنند.

7- عده‌اى به علامت پشيمانى و حسرت، كف دستهاى خود را بر دو طرف صورت خود نهاده و بر مرفقهاى خويش تكيه مى‌كنند.

8- گروهى انديشه‌اى را كه در دنيا داشته‌اند مورد سرزنش قرار مى‌دهند، زيرا همان بوده است كه آنان را واداشت كه تمام همّ خود را به دنيا متوجه سازند و از انديشه عالم آخرت بيرون روند، و اينك پس از مرگ به كيفر كردارهاى ناشايست خود، دچار شده‌اند، و تعلّقات دنيا و گناهان به صورت غل و زنجيرهاى آتشين به گردنهايشان افتاده است و به اين دليل از افكار دوران گذشته خود، اظهار تنفر و انزجار مى‌كنند.

9- و بالاخره، گروهى كه فكر مى‌كردند، براى هميشه در اين سراى خواهند ماند و در انديشه آباد ساختن دنياى خود بودند ولى با فرا رسيدن مرگ بيدار شده و از اين تصميم خود برگشتند.

(43203- 43200)

و قد ادبرت الحيلة،

پس از بيان حالت پشيمانى گروهها (كه شامل‌