از بدن به علت عوارض مادّى و بيماريهاى جسمانى واقع مى‌شود، زيرا كه اين امر براى اهل تقوا و زهد پيشگان شگفتى‌آور و تأسّفبار نيست بلكه امرى عادى و طبيعى است.

در باره مرجع ضمير احيانهم دو احتمال است: 1- منظور اهل دنيا باشد يعنى تقوا پيشگان مى‌بينند كه اهل دنيا با آن كه در ظاهر زنده‌اند امّا حيات معنوى را كه بسته به تقوا و عمل صالح است از دست داده‌اند، و اين براى اهل تقوا بسيار گران و مايه تاسف است.

2- احتمال دوم آن كه مراد از مرجع ضمير، خود اهل تقوا باشد، يعنى:

ايشان از آن كه نكند در حالى كه در دنيا هستند، از تقوا و معنويات دور شوند و حيات واقعى و قلبى را به سبب دلبستگى به امور مادّى و انجام دادن معاصى و ترك طاعت خدا از دست بدهند. توضيح مترجم)