بيشتر است از خوبيها و منافع دنيا و واژه احتلاب را كه به معناى دوشيدن است از اندوختن و گردآورى آنها استعاره آورده و همچنين كلمه غرّه را براى آن استعاره آورده است كه در مدت بهره‌مندى آنان از دنيا و خوشگذرانى در آن، حوادث ناگوارى بر آنها وارد نشده است، چنان كه گويا دنيا از ايشان غافل بوده كه آنان را هدف تيرهاى بلاى خود قرار نداده است، و چون به زعم خود دنيا را اين چنين در غفلت ديدند در استفاده كردن از لذايذ آن و گردآورى اموال حريصانه كوشيدند.

و امّا، فانى كردن آنان چيزهايى از دنيا را كه سبب التذاذ و بهره‌گيرى انسان مى‌شود از قبيل غذا و لباس و جز اينها، و نيز كهنه كردن ايشان، تازه‌هاى دنيا را كه از سخنان امام (ع) استفاده مى‌شود، كنايه از كمال بهره‌مندى آنها از چيزهايى است كه از دنيا به دست آورده‌اند، مانند سلامت تن و گردآورى اموال و غيره بطورى كه گويا هيچ چيز از نيكيهاى اين عالم را باقى نگذاشتند مگر اين كه از آن استفاده كرده و هيچ نو و تازه‌اى در آن يافت نشد مگر اين كه آن را كهنه كردند.

(54353- 54333)

اصبحت مساكنهم اجداثا ... دعاهم،

پس از آن كه حالات گذشتگان مغرور به دنيا را بيان فرمود، اكنون نتيجه‌اى را كه از آن، به دست آنان رسيده مورد توجه قرار مى‌دهد كه خلاصه آن چنين است اى مردم به دنيا مغرور نشويد چنان كه پيشينيان شدند، آنان كه دنيا را آن چنان تصرف كردند و نهايت لذت را از آن بردند، اين چنين به نابودى كشيده شدند، پس شما كه در آن حدّ از قدرت دنيا نيستيد به طريق اولى چنين سرانجامى خواهيد داشت، (54358- 54354) و به منظور اين كه بيشتر انسان را از دنيا و ميل به آن بر حذر دارد به ذكر چند نمونه ديگر از ويژگيهاى آن پرداخته است:

1- از جمله آن را به كلمه غرّاره توصيف كرده كه از ماده غرر و به معناى‌