واو در جمله و العمل، حاليه است.

(54169- 54167) 2- تا نيامدن مرگ امكان پذيرش توبه و زدودن آثار سوء گناهان از خود باقى است.

(54172- 54170) 3- دنيا جاى استجابت دعا و قبول آن از طرف خداست در حالى كه پس از مرگ دعايى پذيرفته نمى‌شود و هيچ سودى بر آن مترتب نيست.

(54175- 54173) 4- انسان در دنيا در حالت آرامش بسر مى‌برد در صورتى كه پس از مرگ در نهايت اضطراب و تزلزل مى‌باشد.

(54178- 54176) 5- دنيا جايى است كه مأموران الهى اعمال شما را زير نظر دارند و قلمهاى نويسندگان اعمال در كار است. فايده اين كه در هنگام نوشتن اعمال، امام (ع) اعلام به كار مى‌كند، هشدارى است بر اين كه زمان نوشته شدن و بالا رفتن عمل به پيشگاه خدا وقت انجام كارهاى خير است، پس در اعمال خير بشتابيد كه آن را در نامه عملتان بنويسند.

(54181- 54179)

مقصد سوم: در قسمت ديگر با چند دليل مردم را هشدار داده است كه هر چه زودتر در اعمال خير تعجيل و شتاب داشته باشند.

(54183- 54182) 1- عمر انسانها كه ظرف انجام عمل است كاسته و سپرى مى‌شود و بر اثر پيرى، عقل انسان كه شرط تكليف است ضعيف و ناتوان مى‌شود، و حالت كودكانه پيدا مى‌كند و از انجام دادن غالب اعمال عبادى باز مى‌ماند، قرآن كريم به اين مطلب اشاره دارد: «وَ مَنْ نُعَمِّرْهُ نُنَكِّسْهُ فِي الْخَلْقِ ...» [1]، پس انسان بايد پيش از فرا رسيدن ضعف پيرى، خود را اصلاح و در بجا آوردن كارهاى نيك و عبادات بكوشد.

(54186- 54184) 2- انسان بطور كلى چه در پيرى و چه در غير آن در معرض تغيير است، گاهى سالم و نيرومند و زمانى بر اثر بيمارى و حوادث گوناگون از انجام دادن كارهاى صحيح عبادى ناتوان و محروم است، پس بايد فرصت را غنيمت شمرد و