(1216) 216- از دعاهاى آن حضرت (ع) است:

اللَّهُمَّ صُنْ وَجْهِي بِالْيَسَارِ وَ لَا تَبْذُلْ جَاهِيَ بِالْإِقْتَارِ- فَأَسْتَرْزِقَ طَالِبِي رِزْقِكَ وَ أَسْتَعْطِفَ شِرَارَ خَلْقِكَ- وَ أُبْتَلَى بِحَمْدِ مَنْ أَعْطَانِي وَ أُفْتَتَنَ بِذَمِّ مَنْ مَنَعَنِي- وَ أَنْتَ مِنْ وَرَاءِ ذَلِكَ كُلِّهِ وَلِيُّ الْإِعْطَاءِ وَ الْمَنْعِ- إِنَّكَ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ^ (53703- 53663)

[لغات‌]

(يسار): بى‌نيازى (اقتار): تنگدستى و نيازمندى‌

[ترجمه‌]

«خدايا آبروى مرا با توانگرى نگه دار، و موقعيت مرا به تنگدستى از بين مبر، تا محتاج نشوم كه از روزى خواران تو، درخواست روزى و از شريران خلق تو، طلب عطوفت و احسان كنم و به ستايش كسى كه به من بخشش كرده و نكوهش شخصى كه به من عطايى نداده است، مبتلا نشوم، و حال آن كه تو صاحب اختيار همه اينها هستى و منع و عطا در دست تواناى توست و تو، بر هر چيز، قادر و توانايى.»

[شرح‌]

(53666- 53653) در اين فصل امام (ع) دعا كرده و از خداوند خواسته است كه او را بى‌نياز كند و از تنگدستى و لوازم آن به وى پناه برده است، غنا و بى‌نيازى مطلوب حضرت، آن مقدارى از مال دنياست كه با قناعت و ميانه روى نيازهاى ضرورى او را بر طرف كند، نه اين كه بيشتر از حد نياز به دست آورد و براى خود اندوخته‌