(1211) 211- گفتار آن حضرت (ع) است:

قَدْ أَحْيَا عَقْلَهُ وَ أَمَاتَ نَفْسَهُ حَتَّى دَقَّ جَلِيلُهُ- وَ لَطُفَ غَلِيظُهُ وَ بَرَقَ لَهُ لَامِعٌ كَثِيرُ الْبَرْقِ- فَأَبَانَ لَهُ الطَّرِيقَ وَ سَلَكَ بِهِ السَّبِيلَ- وَ تَدَافَعَتْهُ الْأَبْوَابُ إِلَى بَابِ السَّلَامَةِ وَ دَارِ الْإِقَامَةِ- وَ ثَبَتَتْ رِجْلَاهُ بِطُمَأْنِينَةِ بَدَنِهِ فِي قَرَارِ الْأَمْنِ وَ الرَّاحَةِ- بِمَا اسْتَعْمَلَ قَلْبَهُ وَ أَرْضَى رَبَّهُ (51956- 51907)

[ترجمه‌]

«خردش را زنده كرد، و نفس سركش خود را ميراند، تا آن جا كه بدنش ضعيف و اندامش لاغر و نزار شد [1]، و تندى اخلاقش به نرمى مبدّل شده است، و براى او هاله‌اى از روشنايى درخشيد كه راه او را روشن و او را در آن مسير روان ساخت و پيوسته از درى به در ديگر منتقل شده تا به باب سلامت و سراى زندگى جاودانى راه يافت، و به سبب اعمال قلبى كه انجام داد و خشنودى پروردگار خويش را جلب كرد، با آرامش كامل جسمانى در قرارگاه امن و آسايش ثابت قدم قرار گرفت.»

[شرح‌] (51906- 51895) در بيان اوصاف سالك‌

اين سخن امام (ع) از والاترين سخنانى است كه در باره بيان اوصاف سالك الى اللَّه و عارف حقيقى و چگونگى سير و سلوك او در اين طريق آمده است.