خداوند بخشايشگر بر بندگان ارزانى داشته است، آنان را به فرمانبردارى و پرهيزگارى تشويق مى‌كند، از جمله اين كه خداوند با پند و اندرزهاى خود بندگانش را بهره‌مند مى‌سازد، يعنى آنها را به سوى بهشت خويش مى‌كشاند، و به عطا و بخشش خود ترغيب مى‌كند، و با فرستادن پيامبر به سوى بندگان آنان را اندرز مى‌دهد و با نعمتهاى خويش به آنان احسان و انعام مى‌فرمايد، چنان كه خداوند متعال در چندين جاى كتاب خود فرموده است: «وَ اذْكُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ» [1].

امام (ع) پس از اين دستور مى‌دهد كه نفس خود را براى عبادت و بندگى خداوند رام و خوار سازيد و حقّ خدا را ادا كنيد همان حقّى كه آن را از بندگان مى‌خواهد و عبارت از طاعت و فرمانبردارى خداست، سپس از اسلام سخن مى‌گويد و فضيلتهاى آن را بيان مى‌كند و به آن ترغيب مى‌فرمايد، و در حقيقت، اين سخنان تفسيرى در باره چگونگى طاعت و عبادت خداوند است، و مانند اين است كه فرموده باشد: حقّ طاعت او را كه همان اسلام است ادا كنيد، و براى آن فضيلتهايى به شرح زير ذكر فرموده است:

(48049- 48041) 1- خداوند اسلام را براى خويش برگزيده است. يعنى آن را راه شناخت خود و وسيله رسيدن به پاداشهاى خويش قرار داده است.

(48053- 48050) 2- خداوند اسلام را زير نظر خود پرورش و گسترش داده است، واژه على عينه هنگامى به كار برده مى‌شود كه نسبت به چيزى عنايت و اهتمام خاصّ وجود داشته باشد، و مانند اين است كه اسلام كار يا صنعتى است كه آن كسى كه اين صنعت براى او ساخته و پرداخته شده آن را برگزيده و زير نظر خويش قرار داده است، واژه عين مجازا براى علم و آگاهى به كار رفته و على براى حال است، يعنى با علم او به شرف و فضيلت و حكمتى كه در وجود اسلام است، و اين مانند