چندان شيرين باش كه تو را ببلعند و نه چندان تلخ كه تو را به دور افكنند، و اين همان صفت فاضله عدالت در رفتار با خلق است، و مى‌دانيم نرمخويى گاهى از نظر تواضع مطلوبى است كه مقتضاى آيه شريفه: «وَ اخْفِضْ جَناحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ» [1] مى‌باشد، و زمانى ناشى از فرومايگى و ضعف يقين است و تواضعى كه پسنديده است همان است كه در نخست گفته شد و آن با هشيارى و مصلحتهاى نفس توأم است، امّا فروتنى دوّم از صفات زشت به شمار مى‌آيد، و نمى‌تواند با آگاهى و دور انديشى همراه باشد زيرا افراد سفله و فرومايه را وزش هر نسيمى به جنبش در مى‌آورد و هر جاذبه و انگيزه‌اى آنها را تحت تأثير قرار مى‌دهد.

(46675- 46672) 3- ايمان او در حدّ يقين است، چون ايمان عبارت از تصديق وجود آفريدگار جهان و آنچه دين از جانب او براى بشر آورده است و اين تصديق داراى شدّت و ضعف است، گاهى بر حسب تقليد است يعنى اعتقادى است مطابق با واقع ليكن مستند به انگيزه و دليل نيست، و زمانى تصديق ناشى از علم و دانايى است و اين عبارت از اعتقادى است كه متّكى به برهان و دليل است. گاهى هم علاوه بر اين كه تصديق، از روى علم و مستند به برهان است عدم امكان هر چه جز آن است نيز از روى علم و دليل مورد اعتقاد و تصديق است كه اين را علم اليقين مى‌نامند، و پيشتازان راه حقّ به اين مرتبه بسنده نمى‌كنند بلكه با روگردانيدن از دنيا و از ميان برداشتن موانع و حجابها خواستار يقينى هستند كه حاصل از مرتبه شهود است و منظور از اين، يقينى است كه تزلزل و احتمال به هيچ روى در آن راه نداشته باشد.

(46679- 46676) 4- در به دست آوردن و هر چه بيشتر اندوختن دانش حريص است.

(46683- 46680) 5- دانش را كه از صفات ملكوتى است با حلم و بردبارى كه از فضيلتهاى‌