بر عمل به آنچه در قرآن است پيمان گرفت.

(39719- 39710)

فرموده است: و ارتهن عليه أنفسهم.

يعنى: خداوند آنان را در گرو عمل به قرآن و وفاى به اين پيمان قرار داده، چنان كه فرموده است: «فَمَنْ نَكَثَ فَإِنَّما يَنْكُثُ عَلى‌ نَفْسِهِ وَ مَنْ أَوْفى‌ بِما عاهَدَ عَلَيْهُ اللَّهَ فَسَيُؤْتِيهِ أَجْراً عَظِيماً [1]» در جمله أتمّ به نوره مراد نور هدايت خداوند بر خلق است، و نورى را كه خداوند تمام و كامل فرموده، نور نبوّت است كه در آيه شريفه‌ «يُرِيدُونَ أَنْ يُطْفِؤُا نُورَ اللَّهِ بِأَفْواهِهِمْ وَ يَأْبَى اللَّهُ إِلَّا أَنْ يُتِمَّ نُورَهُ‌ [2]» به آن اشاره شده است، إطفاء و يا خاموش كردن نور خدا، عبارت از سخنان ناروايى است كه مشركان در باره پيامبر (ص) خدا بر زبان جارى مى‌كردند و مى‌گفتند: او آموزش ديده، ديوانه، جادوگر و دروغگوست، و قرآن افسانه‌هاى پيشينيان است كه او آنها را نوشته است.

جمله أكمل به دينه نيز داراى همان معنايى است كه براى أتمّ به نوره ذكر شد.

(39767- 39720)

فرموده است: و قبض نبيّه ... تا به.

اين گفتار نظير قول خداوند متعال است كه فرموده است: «الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ»، منظور از أحكام هدايت، بيان طرق هدايت و چگونگى سير در اين راه و تثبيت آن در دلهاى مؤمنان است.

پس از اين به لزوم تعظيم و بزرگداشت خداوند دستور مى‌دهد، بايد دانست كه عظّمت من فلان معناى عظّمته را دارد، و ما در جمله، فعظّموا منه سبحانه ما عظّم ... مصدريّه است يعنى: خدا را به عظمت ياد كنيد به گونه‌اى كه او خود را

[2] سوره توبة (9) آيه (32) يعنى: آنها مى‌خواهند نور خدا را با دهانشان خاموش كنند و خدا جز اين نمى‌خواهد كه نور خود را كامل كند.