حجاب مكروهات و تحمّل سختيها و ناگواريها كوشش به عمل آيد، همچنين در اين حديث آمده كه شهوات، دوزخ را احاطه كرده و هوسها گرد آتش را فرا گرفته است تا مردم از هوسها بپرهيزند و از شهوتهاى نفسانى و هواهاى شيطانى دورى جويند.

(37214- 37130) امام (ع) پس از آن كه با ذكر حديث نبوى (ص) و ياد آورى بهشت سختيهايى را كه ملازم با طاعت است آسان مى‌گرداند و با اشاره به دوزخ هوسها و خواستهايى را كه دورى از آنها را لازم مى‌داند تحقير مى‌كند، توضيح مى‌دهد كه هيچ طاعتى نيست مگر اين كه نفس انسان از آن كراهت دارد و گناهى نيست مگر اين كه طبع آدمى خواهان آن است، و راز اين مطلب را پيش از اين دانستى زيرا نفس انسان از نيروى شهوانى بيش از نيروى عقلانى پيروى مى‌كند بويژه در مورد لذّات محسوسى كه در دسترس اويند، ليكن عذاب خدا را به دنبال دارند، سپس آن حضرت از خداوند مى‌خواهد كه رحمت كند كسى را كه از شهوات و هوسهاى خود دست بردارد، نزع عن شهواته يعنى: از افتادن در شهوات باز ايستد و نفس امّاره‌اش را سركوب سازد، زيرا خواستهاى آن از هر چيزى نسبت به خداوند دورتر، و سركوب آن از هر چيز ديگر دشوارتر است. پس از اين توضيح مى‌دهد كه كارى را كه نفس بدان مشتاق و خواستار آن است گناه و نافرمانى پروردگار است، پس از آن از احوال مؤمن راستين آگاهى مى‌دهد، كه او در شب و روز پيوسته نفس خويش را متّهم مى‌گرداند و آن را دچار نقص و عيب مى‌بيند و سرزنش مى‌كند، و احوال آن را زير نظر مى‌گيرد و از آن خواهان اعمال شايسته بيشتر است، و ما به اين مطلب پيش از اين اشاره كرده‌ايم. بعد از آن به شنوندگان دستور مى‌دهد كه در روگردانيدن از شهوتها و لذّتهاى دنيا همانند بزرگان اصحاب كه بر شما پيشى گرفته‌اند و آنانى كه از پيش روى شما در گذشته و به بهشت رفته‌اند باشيد، واژه‌هاى تقويض (ويران كردن، عمود خيمه را بر چيدن) و طىّ (پيچانيدن، در نور ديدن) را براى آنها استعاره فرموده است، زيرا آنان مانند مسافر كه‌