بر شما تمام كرده، و اعمالى را كه دوست مى‌دارد و كارهايى را كه زشت مى‌شمارد براى شما روشن ساخته است تا از آنها پيروى و از اينها دورى جوييد، براى اين كه پيامبر خدا (ص) مى‌فرمود: «بهشت را ناملايمات احاطه كرده و دور دوزخ را شهوات فرا گرفته است‌ [1].»

بدانيد هيچ طاعتى نيست جز اين كه انجام دادن آن با دشوارى همراه است، و هيچ گناهى نيست مگر اين كه نفس آن را خواهان و بدان راغب است، پس خداوند بيامرزد كسى را كه از شهوتهاى خويش دورى جويد و هوسها را از دل ريشه كن سازد، زيرا بركندن شهوتها از دل دشوارترين كارهاست و نفس همواره به گناه مايل و مشتاق آن است.

اى بندگان خدا! بدانيد مؤمن صبح را به شام و شام را به صبح نمى‌رساند مگر اين كه به خويشتن بد گمان است، و نفس خود را پيوسته مورد عيبجويى قرار مى‌دهد، و از او مى‌خواهد بيشتر در راه حقّ كوشا باشد، پس مانند آنانى باشيد كه بر شما سبقت گرفتند و پيشاپيش شما در گذشتند، آنها مانند مسافر، عمود خيمه زندگى را برچيدند و دنيا را منزلگاهى در راه خود دانسته بدين سان آن را سپرى كردند.

بدانيد اين قرآن اندرزگويى است كه كسى را نمى‌فريبد، و راهنمايى است كه گمراه نمى‌كند، و سخنگويى است كه دروغ نمى‌گويد، كسى با قرآن همنشين نشده مگر اين كه چون از كنار آن برخاسته در او فزونى يا كاهش پديد آمده است، فزونى در هدايت و صلاح و كاهش در كوردلى و فساد.

و بدانيد هيچ كس را پس از تمسّك به قرآن بينوايى و تهيدستى نيست، و پيش از آن، كسى را توانگرى و بى‌نيازى ميّسر نمى‌باشد، بنا بر اين براى دردهاى خود از آن بهبودى بخواهيد و براى رفع سختيها و گرفتاريهاى خويش از آن كمك بجوييد، زيرا شفاى بزرگترين دردها در قرآن است، و آن درد كفر و نفاق و تباهى و گمراهى است، پس خواستهاى خود را به وسيله آن از